રગરગમાં સમાયેલું છે***ભારત

ભારત જઈને દેશ સેવા થઈ શકે, અજાણ્યા ભારતિય સાથે પરિચયમાં આવું એવી ઈચ્છા વર્ષોથી મનમાં સેવી હતી. અનુકૂળતા સાંપડી. પળનો પણ વિલંબ કર્યા વગર ૨૦૦૬માં અમેરિકાથી ભારત જવાનું નક્કી કર્યુ. થયું ભારતમાં રહેવા પણ મળશે અને સ્થાનિય ‘ઝુંપડ પટ્ટીના ” લોકોના સંપર્કમાં આવીશ, ભારત છોડ્યે ૪૫ વર્ષ થયા પણ ભારત રગરગમાં સમાયેલું છે. ‘શૈશવ” નામની સંસ્થાના

ફટકો

, નદીનું વહેણ ક્યારે દીશા બદલતું જોયું છે ? પર્વતમાંથી નિકળે સમુદ્ર તરફ વહે. ન ખબર હોય તેને દીશાની કે ન ચિંતા તેને ગતિની ! એ પ્રેમ સનાતન છે. સૂરજના ધોમ ધખતા તાપમાં અસ્તિત્વ મિટાવશે પણ રાહ તેનો કદી ન બદલાય ! વર્ષા ઋતુ સદા મહેરબાન હોય છે. હિમાલયમાંથી ઉદ્ભવ થતી નદી તો અખૂટ પાણી

ઈના**મીના

ઓળખી આપો તો સો રુપિયા ઈનામ. ટિખળી ઈના અને મીના હંમેશા સાથે હોય. બંને જણા માત્ર બે મિનિટના અંતરે જનમ્યા હતા. ભલભલા ચમરબાંધી તેમને ઓળખી શકતા નહી. શાળામાં પણ મસ્તી ઈના કરે અને સજા મીના ભોગવે. મીનાના સારા કામનો ડંકો આખી શાળામાં વાગે અને માન સમ્માન ને ઈનાને પ્રાપ્ત થાય. બેમાંથી એક પણ ક્યારે દાવો

હંમેશા સંગે

હું મારી સંગે , સંયોગ. હું મારી સંગે મનથી સો જોજન દૂર, મારો વિયોગ, વિચિત્ર લાગશે પણ હકિકત છે. “હું અંહી છું પણ અંહી નથી’ કેવું વિચિત્ર ભાસે છે. જરા પણ શંકા વગર માનજો એ સત્ય છે ! શામાટે ‘ હું, મારાથી ખુશ નથી’. શામાટે ‘ હું, સ્વમાં પરિપૂર્ણ નથી”. શામાટે ‘મારું વર્તન બેહુદું લાગે

અપાકર્ષણ

અવાજ અને પડછાયો, બે આંખની માફક કદી એકબીજાનો સંગ માણી શકતા નથી. આવાજને પડછાયો દેખાતો નથી. પડછાયો અવાજને સાંભળી શકતો નથી અને સમજી પણ શકતા નથી. જેમ લોહચુંબકમાં સમાન ધ્રુવ વચ્ચે અપાકર્ષણ હોય છે તેમ ‘અવાજ અને પડછાયો ક્યારેય આકર્ષાતા નથી. બંનેના ગુણધર્મ પણ એક બીજાથી વિરૂદ્ધ છે. પડછાયો શાંત ધ્યાનમાં બિરાજેલા મુની જેવો હોય.

પરણવું જરુરી ????

આજે લોપા, મમ્મીની સાથે વાત કરતા ગુસ્સે થવાને બદલે હસતી હતી. મમ્મીને નાવાઈ લાગી પણ પૂછીને રંગમાં ભંગ પાડવો ન હતો. “કેમ આજે બહુ ખુશ છે ” ? ” હા, મમ્મી, હું અને લોકેશ પરણવા તૈયાર નથી” . ‘તો’ ? ‘મિત્ર તરિકે આખી જીંદગી સાથે વિતાવીશું.’ ‘મમ્મી તું અને પપ્પા સમજણી થઈ ત્યારથી જોંઉ છું,

વાસણ

“વાસણ એ સામાન્ય નામ છે”. ઘરમાં થાળી, વાટકી, રકાબી, તપેલી, છીબું, લોઢી.તળવાની પેણી આ બધા એક ન્યાતના ગણાય. ઘરમાં દાદી, કે નાની હોય તો પૂછીજો જો  આ બધા નામ તેમને ખબર હશે. ૨૧મી સદીમાં તેમના નામ પણ બદલાયા.ઘાટનું તો પૂછવું જ નહી. શેના બનેલા છે, એ તો જાણે કયા ગ્રહના નામ છે. એમાં બંબો, પાણી ભરવાની પવાલી, ઘડો ગુણિયો

સ્તબ્ધ

હવે વર્ષ ગણવાનાં છોડી દીધા છે. કાઢ્યા એટલા કાઢવા નથી ! ખેર, જીંદગી રોજ નવા તાલ બતાવે છે. જીવન પ્રત્યે અભિગમ બદલાતો જાય છે. સવારના પહોરમાં યોગના વર્ગ માટે જતી હતી. થયું, લાવને બે ચક્કર સામે બગીચામાં મારીને જાંઉ. બગીચામાં માણસ ચાર જોયા, કૂતરા આઠ. આવી છે, મોટેભાગે સવારની શુભ શરૂઆત ! જો કે આવા

જડાઈ ગયા

તુલસી, ઘરમાં બધાને મુસિબત લાગતી હતી. મમ્મી કહે, એ કદી નહી કરવાનું. પિતાજીની તો થોડી વાત પણ માનતી હતી. હંમેશા મનનું ધાર્યું કરવાનું. જમવા વખતે જે બનાવ્યું હોય તે ન ભાવે. રાતના સૂવા જાય ત્યારે બધાના ઓશિકા છિનવી લે. મમ્મી એને એકલીને ગેલેરીમાં સૂવાનું કહે, ત્યારે પપ્પાની ગોદમાં ભરાય. બધી વાતમાં ‘નન્નો’ ભણે. મમ્મી હવે

ભાગ્ય અહોભાગ્ય

વણિક કુટુંબમાં જન્મ, પ્રેમાળ માતા અને પિતા, સંગે બે ભાઈ અને બે બહેન. હવે આનાથી વધારે ભાગ્ય કોને કહેવાય ? ખેલકૂદમાં બાળપણ વિતાવ્યું. શાળા અને કોલેજનું  આનંદમય જીવન. તોફાની રાણી તરિકે ખ્યાતિ પામી હતી. કોઈપણ પ્રવૃત્તિમાં વ્યસ્ત થવું હોય તો હસી ખુશીથી માની પરવાનગી મળતી. પિતાની લાડલી, મ્હોં માગ્યા પૈસા મળતા.  સુરભીનું દિમાગ ચકરાવે ચડ્યું. જીવન જાણે