અક્ષરો આળસ મરડીને બેઠા થયા.
*ભાષા ભૂષણોથી સોહી ઉઠી
.*કવિતા કિલકિલાટ કરી રહી.
*આખોય શબ્દકોષ અલંકારિત થઈ ઉઠ્યો.
*અરે બાપુ હર્ષોલ્લિત થઈ ગયા.
*પાટિદાર પટિયા પાડવા લાગ્યો.
*બાપુ, તારી ‘ઘણી ખમ્મા”. *
સૂરજ સાત ઘોડાના રથ પર સવાર થઈ ફરવા નિકલ્યો.
*પંખીનું ટોળું ગગનમાં સહેલગાહે નિસર્યું.*
છોકરાઓ કૂતરાની પાછળ લાકડી લઈ દોડ્યા.*
છોકરીઓ ઝાંઝર ઝમકાવી રહી.*
બાપુએ ખોંખારો ખાઈ ‘એલાન’ કર્યું .
*ખુશીની મારી કીડીઓ કતાર બંધ નિકળી પડી.
*મંગુભાઈ, મંછીનો હાથ પકડી મંદીરે નિસર્યા.
*આપણે ખુશખુશાલ દીકરા સંગે ફુદડી ફર્યા.
*જીંદગીની રમતમાં આંખે પાટા બાંધ્યા, જણાય ચોં થી ?
*પેલો ભગલો અહંકારનું પૂતળું નાકનું ટેરવું ઉંચુ રાખી હાલ્યો જાય !
*ટપાલી લગનની કંકોત્રી દઈ, મ્હોં ફાડી ઉભો રહ્યો. ” બક્ષિસ લેવા”
*આજે તને નિરાશ નહી કરું ‘મ્હોંમાંયેથી ફાટ, કેટલા દંઉ’.*
*લગનનો દી’ભાળી મન પાંચમનાઅ મેળે પહોંચી ગયું.
*ત્યાંતો બાપુ હરખ પદુડા થઈ બોલ્યા, ” અલ્યા મંદીરે કેટલા દેવાના’.
*હંધુય એ પેલા ભગવાનનું, મારે બે ટંક ભોજન’.
*આ ૨૧મી સદીમાં આવા બાપુને બે હાથ અને માથુ નમાવી પ્રણામ
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ