દેવ શયની એકાદશી

 

જો જો રખે માનતા આજથી ‘દેવ, દેવ દિવાળી ” સુધી સૂઈ રહેવાના !

એ તો છે ને માનવ જાતને ભ્રમમાં રાખવાની વાત.

જો દેવ આટલી લાંબી નિંદ તાણે તો તેની રચેલી સૃષ્ટિની   શું દશા થાય ?

જરા વિચાર કરી જુઓ, ભયંકર ખ્યાલો આવશે.

આ સમય દરમ્યાન પ્રભુ બધો તાલ જોશે !

તેની નોંધ લેશે !

તેને ઠીક કરવાના પગલાં યથા સમયે આદરશે !

જય શ્રી કૃષ્ણ

 

મઘમઘતું

મિત્રો ગયા અઠવાડિયે આપણે “ખેંચે છે” વાર્તા વાંચી. આજે અચાનક મન થઈ ગયું એવી વાત લખું કે સહુને પસંદ પડૅ !

અગ્નિની સાક્ષીએ જ્યારે આપણે લગ્ન સમયે એકબીજાનો હાથ થામીએ છીએ ત્યારે યાદ આવે છે તે હાથમાં કેટલી ઉષ્માનો અનુભવ થયો હતો. તે સ્પંદનો આજે પણ યાદ કરીએ ત્યારે અંગ અંગમાં એક ખુશીની લહર પ્રસરી જાય છે. છતાં પણ એક વાત આપણે સહુ ખુલ્લા દિલે કબૂલ કરીશું કે “લગ્નનું પવિત્ર બંધન બે આત્માનું મિલન છે” !

હવે જ્યારે લગ્ન મંડપમાં મહારાજ વિધિ કરાવતા હોય છે ત્યારે ૮૦ ટકા લોકોને સંસ્કૃતમાં ગતા ગમ પડતી નથી. તેમને રસ છે માત્ર હસ્ત મેળાપમાં જેમાં સુખદ અનુભવ સમાયેલો છે. બીજું કોડાકોડી રમવામાં. કન્યા પક્ષ તરફથી વરરાજાની મોજડી સંતાડવામાં . જ્યારે મહારાજ કહે વિધિ સમાપ્ત થઈ ત્યારે બંને જણા હાશ કરે.

આ પરિસ્થિતિ શરૂ શરૂમાં ખૂબ સુંદર અને સોહામણી લાગે છે. જેવા મધુરજની પરથી પાછા આવે કે થોડા વખતમાં વાસ્તવિક્તાની વિશાળ ધરતી પર પદાર્પણ કરે છે. જોકે સ્ત્રીને સાસરીમાં ગોઠવાતા થોડો સમય જરૂર લાગે તે સ્વભાવિક છે. પણ જેવી પોતાની સ્થિતિ મજબૂત થાય કે તરત જ પતિને પોતાની આજુબાજુ પંખાની જેમ ઘુમાવે છે. જો પિયર પક્ષમાં જવાનું હોય તો પંખો ‘ફુલ સ્પીડ’માં ચાલવો જોઇએ. જો સાસરી પક્ષનો  કોઈ પ્રસંગ હોય તો સ્પીડ ઘટીને એક પર થઈ જાય.

ચાલો હવે બાળકો થયા. ઘરસંસારમાં ગુથાયા, પંખો ડાબી બાજુ ઈશારો કરે તો પતિ ડાબી તરફ ઘુમે જમણીબાજુ કરે તો જમણી તરફ અને જો આંગળી ઘુમાવે તો ચક્કર આવે ત્યાં સુધી ગોળ ગોળ ઘુમે.

‘અરે ખબર નથી પડતી, શાક લેવા ગયા હતાં ને ઘરડા ભિંડા  લાવ્યા’ .

દીકરી માટૅ ડાયપર લેવા મોકલ્યાને કેટલા મોટા લાવ્યા.’

‘દુધની બાટલી ધોવાનું બ્રશ ભૂલી ગયા’.

આ પંખો ગોળ ગોળ ફરે તેને થાકવાનો હક્ક નથી !

ચાલો આગળ વધીએ, બાળકો મોટા થયા. સાથે સાથે તેમના પ્રશ્નો પણ મોટા થાય. બાળકની ઉમર વધે તેમ જ માતા તેમજ પિતાની સહન શક્તિ અને સમજણ ન વધે તો જુઓ રોજની રામાયણ. જો કે આ બધાને લાગુ પડતું નથી ! તેમાં અપવાદ જરૂરથી રહેવાના. એક વાત ગાંઠે બાંધી રાખજો,” કૂવામાં હોય તો હવાડામાં આવે”.

‘જો માતાને બાળપણમાં યોગ્ય શિક્ષણ અને અભ્યાસ પ્રત્યે રૂચી ન હોય તો બાળકોમાં તેની ખામી રહેવાની’. માતાને માત્ર ખરીદી, મિત્રો અને સિનેમાનો શોખ હશે તો બાળકોમાં તમે શું ધારી શકો ? ખેર, મોટેભાગે બાળકોને સાચું શિક્ષ્ણ આપવા દરેક માબાપ કમર કસે છે.

તેમ કરતાં તેમના સ્વભાવમાં આવતું પરિવર્તન ખૂબ  નોંધનિય હોય છે.  માતા જો સમજુ હોય તો બાળકોના પ્રશ્નો પતિ સાથે વાત કરીને સુલઝાવે. ઘણે ઠેકાણે પત્નીના માતા અને પિતા તેમાં ‘ડાંડી’ હલાવે. તો કોઈક ઠેકાણે માત્ર પત્નીનું સામ્રાજ્ય છવાયેલું જણાય. સંસ્કારી માતા અને પિતા ઘરની વાત બહાર ન જણાવતાં બંધ બારણે સુલઝાવે.

પિતા મોટે ભાગે થોડા શાંત જણાય નહી તો ‘ત્રીજા વિશ્વ યુદ્ધ માટે તૈયારી રાખે’ .

“તમને કાંઈ સમજણ પડૅ નહી એ બ્રહ્મ વાક્યથી વિંધાઈ જાય”.

જ્યારે ઘણા અસંતોષી પતિઓ મિત્ર મંડળમાં છૂટથી વાતો કરે. ધ્યાન ન રાખે કે આના પરિણામ માઠા આવવાની શક્યતા છે. કોઈક વાર પત્ની પણ,’મારી ખાસ બહેનપણી’ છે કહીને પેટની વાત ઠાલવે. આ બન્ને રસ્તા ભયવાહી છે. હમેશા ઘરનો ગોળ ઘરમાં ભાંગવો. બાળકોને પ્રેમ પૂર્વક સમજાવવા. દાખલા દલીલ સાથે.

બાળક પ્રત્યે મૈત્રી ભર્યો વહેવાર બાળપણથી હોવો જોઈએ. યાદ રહે,’ પાકા ઘડે કાંઠા ન ચડે’. ચાલો ત્યારે હવે જોઈશું પતિ અને પત્નીનો એકબીજા પ્રત્યેનો વહેવાર.

કોણ જાણે કેમ વર્ષોના વહાણા વાય ત્યારે પ્રેમ પરિપકવ થવાને બદલે તેનું ,’બાષ્પિભવન’ થતું જણાય. યાદ રહે આ પ્રેમ હમેશા સ્નેહ દ્વારા સિંચાતો રહે એ ખૂબ જરૂરી છે. સાથે રહેવાથી પતિ અને પત્નીને એકબીજાની નબળી તેમજ સબળી બાજુથી માહિતગાર હોય છે. ક્યારેય પણ એકબીજાને ઠેસ લાગે તેવી વાત ન કરવી.

‘જો તમને કોઈ કરે તો ગમે’?

જવાબ છે , “ના” !

તો પછી ભલે ગમે તેટલા વર્ષોનો સહવાસ કેમ ન હોય ,સ્વમાન પર “ઘા”. કોઈ પણ સંજોગોમાં ન કરવો જોઈએ.

આજના જમાનામાં ૨૫થી ૩૦ વર્ષ સુધી સાથે રહેનારા પતિ અને પત્ની છૂટાછેડા લેતા સંભળાય છે.

‘કેમ”.

અમારા બન્ને વચ્ચ કશું “કોમન” નથી !

‘શું આટલા વર્ષો પછી ખબર પડી ?

અરે લાંબા વર્ષોનો સહવાસ દરમ્યાન એકબીજાના આદર અને સમ્માન આપે. ઘર્ષણ એકદમ ઘસાઈ જાય. પ્રેમ દૃઢીભૂત થાય.  ભિતરના દરવાજા ખૂલી જાય અને તેમાં લાગણિ લહેરાઈ ઉઠે. સ્નેહ અને સ્નિગ્ધતા પરાકાષ્ઠાની સિમા ઓળંગી જાય. બન્ને એકબીજાનો સહયોગ પામે. “પ્રેમ, સ્નેહ અને વહાલ’નો અર્થ આ ઉમરે સમજાવવો ન પડે. તેની અનુભૂતિ અને અહેસાસ સદા પ્રત્યક્ષ જણાય.

અરે આટલા વર્ષો પછી તો એકબીજાની આદત પડી જાય. બાળકોની સફળતા માતા અને પિતાના મુખ પર સંતોષની રેખા અંકિત કરી જાય. જીવન મઘમઘતું બની જાય.

જીવનનો યાદગાર દિવસ, ૨૦૧૯

 

જો કે આ વાત બે વર્ષ જૂની છે. કેમ આજે દિમાગમાં ઉપસી આવી તેની ખબર નથી. જો જીવનના યાદગાર દિવસની વાત કરું તો આને નંબર પહેલો આપવામાં ગર્વનો અનુભવ થશે.

મુંબઈથી મારી મિત્ર પહેલીવાર પતિદેવ સાથે આવી રહી હતી. જો કે તેઓ આખી દુનિયામાં ફરે છે.  મારે મન ખૂબ અગત્યનો દિવસ હતો. આમ પણ મહેમાન આવે તે મને ખૂબ ગમે. એર પોર્ટ ઘરથી ૩૫ માઈલ દૂર હોવાને કારણે સમયસર નિકળી. હજુ તો માંડ બે માઈલ દૂર પહોંચી હોઈશ ત્યાં બેસુમાર વરસાદ ચાલુ થયો. હ્યુસ્ટનમાં એવું છે ૪૦ ટકા વરસાદની આગાહી હોય તો ૯૦ ટકા પડે અને ૯૦ ટકાની આગાહી હોય તો માંડ ૨૫ ટકા. ખેર ઘરેથી નિકળિ ગઈ હતી. ,સમયસર પહોંચવું પણ હતું.

લગભગ ૧૦ માઈલ દૂર પહોંચી ત્યારે એક મિત્રનો ફોન આવ્યો. હવે ગાડીમાં ‘બ્લ્યુ ટુથ’ હોવાને કારણે ચાલુ ગાડીએ વાત કરવામાં વાંધો આવતો નથી. ફોન ઓન અને ઓફ્ફ પણ સ્ટિયરિંગ પર જ હોય. વરસાદને કારણે ગભરાયેલી હતી. કાચની બહાર ખૂબ્ધુંધળું દેખાતું હતું. મારી ખૂબ સારી મિત્ર હતી.

‘યાર તને વાંધો ન હોય તો મને દર દસ મિનિટે ફોન કરતી રહેજે’.

‘કેમ શું થયું’?

‘હું એર પોર્ટ જવા નિકળિ ચું અને ધોધમાર વરસાદ પડે છે. જો મારા બાળકો જાણે તો મારી ખેર નથી. ખૂબ સાચવીને ગાડી ચલાવું છું’.

‘સારું’ વધારે કોઈ પૂછ પરછ તેણે ન કરી. જે મને ખૂબ ગમ્યું. આખે રસ્તે લગભગ છએક વાર તેના ફોન આવ્યા. જેવી એરપોર્ટ પર આવી ત્યારે ખબર પડી વરસાદને કારણે તેમની ફ્લાઈટ બે કલાક મોડી છે.

અમેરિકામાં વર્ષોના રહેવાસને કારણે બુદ્ધી દોડાવી. ચાલને કોઈ હોટલની લોબીમાં જઈને બેસીશ. વરસાદને કારણે તેમનો ધંધો પણ ધીરો હતો. એક નામાંકિત હોટલમાં ગઈ અને રિસેપ્સનિસ્ટને મારી વાત કહી.

‘સ્યોર, યુ કેન સિટ ઈન થ લોબી. ‘  મને એના ઉપર ખૂબ પ્રેમ આવ્યો. દસ મિનિટ પછી મને કહે , “વુડ યુ લાઈક ટુ હેવ કોફી, આઈ વિલ પોર ન્યુ પોટ” !

મેં કહ્યું , “ડીડ યુ રીડ માય માઈનડ”.

તમે નહી માનો પ્રેમથી ફ્રેશ બે કપ કોફી પીધી.

વરસાદ થંભી ગયો હતો તે પાછો ખાબક્યો. મારા હાલ જોઈને કહે. ‘કેન આઈ સજેસ્ટ યુ સમથિંગ”.

‘સ્યોર’.

‘હોટેલ વાન ગોઝ ટુ પિક અપ અવર ગેસ્ટ, યુ કેન ગો ટુ ધેટ વેન , પિક અપ યોર ફ્રેંન્ડ્સ એન્ડ કમ બેક ઈન થ વેન’.

મારી પાસે બોલવાના શબ્દો ન હતા. છતાં મેં પૂછ્યું, ‘હાઉ મચ આઈ હેવ ટુ પે”!

તેણીએ કહ્યું , યુ ડીડ નોટ આસ્ક આઈ ઓફર યુ, ડુ નોટ હેવ ટુ પે એનિથિંગ”. ”

મારાથી કહ્યા વગર ન અ રહેવાયું, ‘હેવ ઉ સિન એન્જલ”?

‘નો’.

મેં કહ્યું ,’શી ઈઝ રાઈટ ઈન ફ્રન્ટ ઓફ મી”.

તેણે મધુરું સ્મિત રેલાવ્યું.  શ્રીનાથજીમાં માનનારી હું માંડ માંડ આંસુ રોકી શકી.

વાત હજુ અંહી પૂરી થતી નથી. પ્લેન આવી ગયું છે તેની ફોન કરીને ખાત્રી કરી. હું એની હોટલની વાનમાં બેસી એરપોર્ટ ગઈ. ત્યાંથી એરપોર્ટ ચારેક માઈલ દૂર હતું. મારા મિત્રનો સામાન આવતાં ખૂબ વાર લાગી. ત્યાં સુધીમાં તેની હોટલની શિફ્ટ પૂરી થઈ ગઈ હતી. મારા તો ખ્યાલ બહાર રહી ગયું હતું. નવી આવનાર વ્યક્તિને આખી વાત જણાવી. જ્યારે હું તૈયાર થઈ પાછી હોટલ પર આવવા નિકળી ત્યારે મેં હોટલ પર ફોન કર્યો. કેટલા વાગે વાન આવશે?

સામેથી કોઈ માણસનો અવાજ હતો. તેણે મને સાંત્વના આપી.

‘ આઈ નો યોર સિટ્યુએશન મેઘન ટોલ્ડ મી.’ મારા હૈયે ટાઢક વળી. તેની વાનમાં બેસી અમે ત્રણે જણા હોટલ પર આવ્યા. આખરે વરસાદે ખમ્મા કરી હતી. રાતના નવ વાગવાને બદલે અમે દોઢ વાગે ઘરે આવ્યા.  મિત્રને જમવામાં જરા પણ રસ ન હતો. ગરમ દૂધ બનાવ્યું અને પીને સૂઈ ગયા.

મારા મિત્રને પણ થયું કે મારે ખૂબ કપરી પરિસ્થિતિમાંથી પસાર થવું પડ્યું હતું. પણ અંતે બધું હેમેખેમ પાર પડ્યું.

જ્યારે પણ આ વિચાર આવે છે, ત્યારે એ મેઘન સ્મૃતિ પટ પર છવાઇ જાય છે.

ફરી યાદ — ફરિયાદ

ફરી ફરી તારી, યાદ આવે સુહાની,  સામે એક જ છે ફરિયાદ !

*

ફરિયાદ કરીને શું પામી ?  ફરીને  આવી યાદ, મુખે પ્રસરી મુસ્કાન.

*

ફરી ફરીને યાદ કરું, ભૂતકાળ જીવંત કરું.  ફરિયાદ કરીને દિલનું દર્દ હળવુ કરું.

*

ફરિયાદ સાંભળવા નથી કોઈને સમય !  ફરી ફરીને યાદ કરી જૂના સંસ્મરણોમાં રમણ કરું .

*

ફરી ફરીને યાદ કરવામાં સમય શાને બરબાદ કરું !  ફરિયાદ કરી, ભૂલી જઈ પ્રગતિને પંથે સંચરૂ.

*

ફરી ફરી યાદ પેનથી લખી કાયમ ખાતર,  ફરિયાદ પેન્સિલથી  લખીને ભુંસાઈ ગઈ!

*

ફરી ફરી યાદ કર્યા, નતિજો ? ફરિયાદ કરું તો સાંભળનાર કોણ છે ”

*

ફરિયાદ કે ફરી ફરી યાદ , વ્યર્થ છે ! આજની ઘડી “યાદ દિલમાં છુપાવી”  જીવન જીવવું છે !

*

ચાલો ફરિયાદ કરવાનું બંધ . શ્રીજીને ફરિયાદ પસંદ નથી !

 

 

 

 

 

અધિક મહિનો પ્રકરણ ****************૯ ઝાકળ બન્યું મોતી

અધિક મહિનો   પ્રકરણ ****************૯

જય અને જેમિનીને પ્રસંગની ગંભિરતા સમજતાં લગભગ બે વર્ષ લાગ્યા. ૨૦ વર્ષની જલ્પા સ્ટોર સંભાળે, દાદીને સાચવે કે નાના ભાઈ અને બહેનને. તેને માથે આભ ટૂટી પડ્યું હતું. આ કાંઈ ખાવા ખેલ ન હતા. તેની ઉમર પણ એવી તો ન હતી કે બધો બોજ ઉઠાવી શકે. તે પણ કઈ રીતે ? તેને પોતાને સહારાની જરૂર હતી. ત્યાં જ સ્ત્રીની મહત્વતા જણાય છે. ઝાંસીની રાણી અને મીરા એ કાંઈ ૪૦ વર્ષની ઉમરે ધાડ મારી ન હતી.

‘મારું ઝાંસી નહી દંઉ” કહેવાવાળી રાણી લક્ષ્મીબાઈ   નાની છોકરી હતી. મીરા તો બચપનથી કનૈયાને વરી ચૂકી હતી. સ્ત્રીનો આ ગુણ તો તેને પુરૂષથી અલગ ચિતરવામાં કામયાબ રહ્યો છે. જલ્પાએ પણ પોતાની આગવી પ્રતિભા દાખવી. બચપનથી માતા એમજ પિતાએ મુકેલા વિશ્વાસને વળગી રહી. ભલેને રાત પડૅ ઓશિકા પલાળતી. દિવસ દરમ્યાન મુખ પર સુંદર મહોરું પહેરતી. દાદીને ધોરજ બંધાવતી. નાના બન્નેને સોડમાં ઘાલી ,’હું છું ને ‘ કહી સાંત્વના દેતી.

પંદરેક દિવસતો નવિને સ્ટોર ચલાવ્યો. તેને એકલાને પણ ભારે લાગતું. જનકે તેને બરાબર ઘડ્યો હતો. નવિનને ટાણે કટાણે જનક જોઈતા પૈસાની મદદ કરતો. જ્યાં તેને વ્યાજબી લાગતું ત્યાં પૈસાની ઉઘરાણી ક્યારેય કરી ન હતી. જનક જાણતો હતો કે જો માણસોને સુખી રાખીશું તો તેમની દાનત પણ સારી રહેશે અને કામ પણ દિલથી કરશે.

નાનો ભાઈલો જય ,જ્યારે માતા અને પિતા ગુમાવ્યા ત્યારે માંડ આઠેક વર્ષનો હતો. અબૂધ ન કહેવાય પણ એટલી સમજનો પણ અભાવ હતો. સમયને પાંખો હોય છે. ઘણીવાર સમય કીડીને વેગે ચાલે છે તો ઘણી વખત રોકેટની ઝડપે. જયને આઈ. આઈ. ટી.માં હવે ત્રીજું વર્ષ ચાલુ થયું બસ એક વર્ષ અને પછી તો તેને જીવનમાં પાછું વળી જોવું નહી પડે. અત્યારથી દીદીને અને જેમિનીને તૈયાર કરી રહ્યો હતો કે જો કદાચ અમેરિકા જવું પડે તો તેમને ખુશી થશે ને ? જેમિનીએ પોતાનો અભિપ્રાય આપ્યો.

‘તું અમેરિકા જઈશ પછી દીદીને અને મને ભૂલી જઈશ’.

જલ્પાને ખબર હતી જયની બહેનપણી ખૂબ પૈસાદાર ઘરની હતી. તે પણ સાથે જશે અને બસ પછી ભાઈ ગયો. જય દીદી પાસે જઈને પૂછી રહ્યો, ‘શું દીદી તને એવું લાગે છે ?’

જલ્પા ભાઈને ભેટીને બોલી ,’મારો જય એવું ન કરે’.

જો કે બોલ્યા પછી, એવો ખોટો વિચાર તેને હચમચાવી ગયો. ‘ જો કદાચ એવું બને તો?’ જલ્પાને હવે જય તેમજ જેમિની મોટા થયા પછી થોડી અસલામતી જણાતી હતી. જય આઈ. આઈ ટી.માં અને જેમિની વકિલાતનું ભણતી હતી. દાદી હવે હતી નહી. જલ્પાને જિંદગી ‘ખાલી’ લાગવા માંડી. લગબગ તેર વર્ષ થૈ ગયા હતાં. ધંધો પણ સરસ રીતે ગોઠવાઈ ગયો હતો.

મિત્ર મંડળ બનાવવામાં કે પોતાના શોખ પૂરા કરવાની ગાડી જલ્પા ચૂકી ગઈ હતી. તેની સવાર પડૅ , જય જેમિની અને દાદી. દસ વાગ્યા પછી ધંધો. રાતના ઘરે આવીને આખા દિવસના કામકાજનો તાળૉ મેળવવાનો. હવે ? કામકાજમાં પાવરધી હતી. કમપ્યુટરને હિસાબે ‘ઈનવેન્ટરી અને પૈસાની’ લેવડદેવડ માત્ર એક બટન દબાવવાથી હાજર.

જલ્પા ફાલતુ સમય કઈ રીતે પસાર કરે ? ન કસરત કરવાની આદત ન કોઈ ઈતર પ્રવૃત્તિ ? નવીનના કામકાજ પર્પણ નજર રાખવાની આદત પડી ગઈ હતી. નવીનને પૈસા સારા મળતાં તેથી તેની નિયત ખૂબ સાફ હતી. આ ધંધો તેને પોતાનો હોય એમ લાગતું.

હવે ઘરમાં દાદી પણ રહી ન હતી. જય કેમપસ પર રહેતો હતો. જેમિનીની હાજરી ગણવી કે નહી તે એક પ્રશ્ન હતો. પેલો ધારાશાસ્ત્રી જેના હાથ નીચે જેમિની તૈયાર થઈ રહી હતી ,તેણે જેમિનીને દાઢમાં ઘાલી હતી. જેમિની કરતાં માત્ર સાત વર્ષ મોટો હતો. પોતાની કુશળતાને કારણે ખૂબ જલ્દી નામ કમાયો હતો. કામમાં લગ્નનો વિચાર ન આવ્યો પણ જ્યારે જેમિની તેની સાથે જોડાઈ ત્યારે અચાનક એ વિચાર જબક્યો. જેમિની સાથે ખૂબ પ્રેમ ભર્યું વર્તન હતું. તેને દિલ દઈને બધું શિખવતો. જેમિની હતી પણ એવી કે પરાણે વહાલી લાગે.

જ્યારે ગાડી પટરી પર ચાલતી હોય અને માનસિક શાંતિ છવાઈ હોય ત્યારે અચાનક કંઈ અવશ્ય બને ! મનમાં ખળભળાટ પેદા કરે.

જેમિનીનું નસિબ ખુબ સારું નિકળ્યું. ખૂબ ચોકસાઈથી બધું કાર્ય કરતી.  તેને પણ એડવૉકેટ જીતેન ગમતો હતો. કામ ને કારણે બન્ને ઘણો વખત સાથે ગાળતા. જેમિનીએ કયારેય કલ્પના પણ નહોતી કરી કે વકિલાતનું ભણ્યા પછી આવા સરસ ધારાશાસ્ત્રીના હાથ નીચે કામ કરવાની તક મળશે. રોજ સવારે કાળો કોટ પહેરીને નિકલતી ત્યારે સહુથી પહેલા દીદીને અને પછી દાદી તેમજ માતા અને પિતાને પ્રણામ કરતી.

જેમિની, જલ્પાથી લગભગ ૧૨ વર્ષ નાની હતી.  હવે મોટી થયા પછી તેની સાથે માન પૂર્વક નાની બહેન જેવી લાગણી ધરાવતી. પોતાના દિલની બધી વાત કરતી. જેમિનીએ માતાનો સંગ બહુ માણ્યો ન હતો. તેણે દાદીનો ખોળો અને દીદીનું વહાલ પેટ ભરીને અનુભવ્યા હતા. દીદીને ખૂબ મહેનત કરતાં જોઈ હતી. આ તો હવે બધું થાળે પડી ગયું હતું, તેથી દીદીને નવરાશ પણ મળતી.

જેવું તેનું કોર્ટ કચેરીનું કામ પુરું થાય એટલે સીધી મારતી ટેક્સીએ ઘરે આવતી. જો દીદી ઘરે ન હોય તો સ્ટોર પર પહોંચી જતી.

‘દીદી, ચાલને આપણે શોપિંગ કરવા જઈએ’?

‘અરે, પણ મારે કાંઇ નથી જોઈતું’.

‘અરે મારી વહાલી દીદી , તને ન જોઈએ તો કાંઇ નહી મને અપાવજે બસ’.

જેમિની દીદીને ઘસડી જતી અને આધુનિક ઢબે સજાવતી. આમ જોવા જઈએ તો જલ્પા જેમિની કરતાં વધુ સુંદર હતી. જેમિની લૉ કોલેજમાં હતી અને ઉપરથી જીતેન જેવો ધારાશાસ્ત્રીના પ્રેમમાં ગળડૂબ. તેનું રૂપ ખૂબ ખિલ્યું હતું. જલ્પા જોઈને રાજીના રેડ થઈ જતી. દીદીને સુંદર કપડાં અને સુઘડવાળમાં નિખરેલી જોઈ જેમિની હરખાતી.

જલ્પાનું આવું પ્રેમાળ વર્તન જોઈને જલ્પા તેની બધી વાત માનતી. જેમિની સાથે જ્યાં પણ જવું હોય ત્યાં તૈયાર થઈ જતી. હવે તો ગાડી ચલાવવાની જેમિનીએ. જલ્પાએ શેઠાણીની જેમ બાજુમાં બેસવાનું. જેમિની દીદીને પ્યારથી ભિંજવી નાખતી. શોપિંગ પોતાના નામે કરવા લઈ જતી,. ‘દીદી, આ જો તને કેવું સરસ લાગે છે’. એમ કહી કહીને તેના માટે બધું લેતી.

દીદી, આજે સાંજના તારી અને મારી મેડિક્યોર અને પેડિક્યોરની એપોઈન્ટમેન્ટ લીધી છે. હું ગાડી લઈ જાંઉ છું . તને સીધી લેવા આવી પહોંચીશ. જેમિનીએ મનમા નક્કી કર્યું હતું ,દીદીને નવા જમાનાના રંગમાં રંગવાની. તેને જીવનમાં રસ લેતી કરવાની. જેમિની જ્યારે જીતેન સાથે હોય ત્યારે તેના મનમાં દીદી ઝબકી જતી.

“દીદીએ કુટુંબની જવાબદારી લીધી તેથી પોતાનો સંસાર ન માંડ્યો”.

રહી રહીને તેને અંતર ડંખતું હતું. જલ્પા ક્યારેય એવો ભાવ આવવા ન દેતી. જેમિની મનોમન પોતાની જાતને ગુન્હેગાર માનતી. જયને કોઈ વાર વાત કરતી. પણ  જય છોકરો હતો. સ્ત્રીની આવી વાત સમજી શકવાને અસમર્થ. હા, દીદીને પુષ્કળ પ્રેમ આપતો. તેનો પડ્યો બોલ ઝિલતો. તેનો આદર કરતો. આ બધાથી પેટ ન ભરાય. એક સ્ત્રી, સ્ત્રીની ભાવનાને સમજી શકે !

એક દિવસ બન્ને બહેનો ક્રિમ સેંટરના છોલે પૂરી ખાવા ઉપડી ગયા. ચોપાટી પર આવેલી ‘ક્રિમ સેંટરે’ વર્ષો થયા નામ બનાવેલું રાખ્યું છે. મુંબઈમાં ગમે ત્યાં છોલે પૂરી ખાવ ‘ક્રિમ સેંટર’ની તોલે ન આવે.  ખાવામાં મશગુલ હતા ત્યાં, ટી.વી. પર સમાચાર આવતા જોયા. ‘મનપસંદ’નું નામ સાંભળી બન્ને બહેનોના કાન ચમક્યા. કોળિયો હાથમાં રહી ગયો. એ રેસ્ટોરન્ટમાં આગ લાગી હતી. બન્ને જણા પૈસા ચૂકવીને સીધા સ્ટોર પર આવ્યા.

‘અધિક મહિનો’ વગર આમંત્રણે આવી ખાબક્યો. આગ ભલે ‘મનપસંદ’માં લાગી હતી પણ જલ્પાને અંદરથી હલાવી ગઈ. સીધા સ્ટોર પર પહોંચ્યા. કેમ ન ગ્ભરાય, મનપસંદની બાજુમાં તેનો સ્ટોર હતો !

આજુબાજુ કડક ચોકી હતી. કોઈને નજીક સરવા દેવામાં આવતા નહી.  નસિબ સારા હતા કે આગ, આગની બૂમ સાંભળી બધા બહાર દોડી આવ્યા. ચારેક બંબાવાળા આગને કાબૂમાં લેવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યા હતા. નવીન બહાર આવી ગયો હતો. તેણે સમય સૂચકતા વાપરી એક બેગમાં કામના કાગળિયા અને આજની રોકડ રકમ સાથે લઈ લીધી હતી. જતીનનો સ્ટોર જલ્પાની બીજી બાજુ હતો એટલે ત્યાં સુધી આગ ફેલાઈ ન હતી. તે પણ બધા સાથે બહાર આવીને ઉભો હતો. દરેક જણાના મુખ પર ચિંતા સ્પષ્ટ જણાતી હતી.

નવીને,  જલ્પા અને જેમિનીને જોયા.

‘બહેન હું તો કામમાં હતો. અચાનક બૂમાબૂમ સાંભળી, આગનો શબ્દ સાંભળી રોકડ અને કામની ફાઈલ લઈ બહાર દોડી આવ્યો.  જલ્પાએ તેને શાંતિ રાખવા કહ્યું.

‘લાગે છે આપણા સ્ટોરને બહુ નુકશાન થયું નથી, સહુથી સારા સમાચાર એ હતા કે કોઈ જાનાહાની થઈ નથી. ‘મનપસંદ’ના બધા ગ્રાહકો બહાર દોડી ગયા હતા.

જતીનના સ્ટોરને ઉની આંચ પણ આવી ન હતી. છતાં તેનું મુખ ઉદાસ હતું. . ઘરે પત્ની છેલ્લા બે વર્ષથી કેન્સરમાં પિડાતી હતી ત્યા ,આગ ! નસિબ સારા નિકળ્યા કે તેને નુકશાન ન થયું. જલ્પા, જેમિની, જતીન, જીગર બધા વાતે વળગ્યા. કેવી રીતે થયું તે ખ્યાલ ન આવ્યો.

જીગરે કહ્યું,’ કદાચ ગેસ લિક થયો હોય’. તેને પોતાને પણ સમઝણ પડી ન હતી કે ‘આગ’ કેમ ફાટી નિકળી ?

ભલુ થજો કે બધાએ, આગ કે કોઈ પણ જાતની તકલિફ આવે તેનો સારો એવો વિમો ઉતરાવ્યો હતો. મનપસંદમાં તે સમયે ગણ્યા ગાંઠ્યા માણસો હતા, જેને કારણે જાનહાનીનો પ્રશ્ન ઉભો જ ન થયો. સહુ સાવચેતીથી બહાર આવી ગયા. જીગરે સહુને પૈસા ન આપવા વિનંતિ કરી.

બંબાવાળાએ સમયસર આવીને પરિસ્થિતિ કાબૂમાં કરી લીધી. આગ કેવી રીતે લાગી તેની કાયદેસર તપાસ હાથ ધરી. ગેસની લાઈનમાં ‘લિકેજ’ જણાયું. રસોડામાં કામ કરનારને ધરપત થઈ કે તેમનો વાંક ન હતો. ્બધું થાળે પડતાં અડધી ઉપર રાત પસાર થઈ ગઈ. મનપસંદ એક અઠવાડિયા માટે બંધ રાખી.

રાતના ઘરે પહોંચતા બે વાગ્યા. રાતના સમયે ચોરી કે લુંટફાટ ન થાય તેને માટે ત્રણેક પોલિસ પણ ઉભા રખાવ્યા. હવે બધું સમારકામ ન થાય ત્યાં સુધી મનપસંદ બંધ રહેવાની હતી. જલ્પાના સ્ટોરમાં ઝાઝુ નુકશાન થયું ન હતું. સામાન તો બધો અકબંધ હતો પણ મનપસંદને અડીને જે ભિંત હતી તેમાં કામ કરાવવું પડવાનું હતું. વિમાવાળાએ આવીને અંદાઝ આપ્યો. પહોંચેલા જીગરે બીજા દિવસથી કામ શરૂ કરાવી દીધું. તેને ત્યાથી આગ ચાલુ થઈ હતી એટલે જલ્પા પાસે એક પણ પૈસો લેવાની ના પાડી. જલ્પા તેની ઉદારતા જોઈને દિંગ થઈ ગઈ.

જતીનાને તો કશો વાંધો આવ્યો ન હતો. તેનો સ્ટોર તો બીજા દિવસથી ચાલુ થઈ ગયો. જલ્પાએ બાર વાગ્યાથી પાંચ વાગ્યા સુધી ચાલુ રાખવાનો નિર્ણય કર્યો. નુકશાન થયું હતું પણ ચિંતા ન હતી. જય અને જેમિનીએ દીદીની સાથે પોતાનો સૂર પૂરાવ્યો. જય ઘરે બહુ આવતો નહી, ભણવામાં ખૂંપ્યો હતો. જેમિનીને તેના ધારાશાસ્ત્રી કાયદો શિખવાડતાં કરતાં પ્રેમની ભાષા ખૂબ વિસ્તારથી શિખવાડી રહ્યા હતા.

જલ્પાને ‘એકલતા’ ખાવા ધાતી. શું કરવું તેની ગડમથલમાં રાતની નિંદ ગુમાવતી. ભલુ થજો વાંચવાનો શોખ હતો તેને કારણે પુસ્તકો જોડે મૈત્રી તાજી કરી. ભર જુવાનીમાં   ધંધામાં પલોટાઈ તેથી મિત્ર મંડળ નહિવત હતું. તે સહુ પોતાના સંસારમાં રચ્યા પચ્યા રહેતા તેથી મુલાકાત ઝાઝી થતી નહી.

હજુ તો માંડ બધું કામ થાળે પડ્યું ત્યાં જતીનની પત્ની ગંભિર હાલતમાં આવી ગઈ. જલ્પાને આ વાતની ત્યારે ખબર પડી જ્યારે બે દિવસ બાજુનો સ્ટોર બંધ હતો.  આજે જલ્પાએ ઘરે જઈને જતીન ને ફોન કર્યો.

 

ખાલીપણાનો અહેસાસ*************************ઝાકળ બન્યું મોતી (૧૧)

પ્રકરણ  ૧૧.    ખાલીપણાનો અહેસાસ

*************************

સુહાની ગયા પછી જતીન સાવ ભાંગી પડ્યો. આ વર્ષે લગ્નની ૨૫મી વર્ષગાંઠ ઉજવવા બન્ને ઉત્સુક હતા. વહાણ મધદરિયે આવીને ડૂબી ગયું હતું. નીરા અને તારા મમ્મી વગર નિસહાય થઈ ગયા. પપ્પાને ધીરજ બંધાવતા, પણ તેમનું કોણ? જલ્પા દુખ સહન કરવા માટે અનુભવી હતી. તેણે બન્ને બહેનોને પ્રેમથી સંભાળી. મહેમાનો તો આવે અને જાય. ઘરમાં કોણ ? જલ્પા સ્ટોર પરથી શરૂઆતના દિવસોમાં જતીનેને ઘરે જતી. દિશા ભૂલેલા જતીનને તેમજ તેની દીકરીઓને સાંત્વના આપતી. નીરા અને તારા  કોલેજ છોડીને આવી હતી. અઠવાડિયા પછી જતી રહી.

ઘરમાં જતીન એકલો થઈ ગયો હતો. મહિના પછી જલ્પાએ જવાનું ઓછું કર્યું. જતીને પણ સ્ટોર પર અવવાનું ચાલુ કર્યું. ઘરમાં રહીને શું કરવાનું ? છેલ્લા કેટલા સમયથી તેનું જીવન માત્ર સુહાનીની આસપાસ ચકરાવો લેતું હતું. જતીનની હાલત ખૂબ દયનીય હતા.સુહાની સાથે વિતાવેલ જીંદગીની મધુરી ક્ષણોમાં ખોવાયેલો રહેતો. એકલતા ખાવા ધાતી, ઘરના ખૂણે ખૂણે સુહાનીની યાદ બોલતી હતી. બાળકો વગર બન્ને જણા ખૂબ સરસ રીતે શાંતિથી જીવન ગુજારતા હતા. જ્યારે સાથી વિદાય થાય  ત્યાર પછી અચાનક તેની કિમત સમજાવા માંડૅ. તેના વિયોગે ઘર તેમજ સૃષ્ટી ખાલી ખાલી લાગે. ઝઘડતા, મનાવતા જીંદગી માણતા હતા. હવે , ખાલી ઘર ખાવા ધાતું.

જલ્પા ક્યારેક ફોન ઉપર વાત કરતી. કોઈ પણ કામ હોય તો વિના સંકોચે જણાવવાનું કહેતી. ધીમે ધીમે જતીન શાંત થયો. કામમાં ગળાડૂબ રહેતો. ‘મનપસંદ’માંથી કોઈ પણ એકાદ વસ્તુ ઘરે લઈ જઈ પેટ ભરતો. સુહાની વગર ગમતું નહી. દીકરીઓ સમય મળે ત્યારે પપ્પા પાસે આવતી. તેઓ ઘરે આવતા ત્યારે જતીનને ખૂબ સારું લાગતું.

આમ કરતાં લગભગ દોઢ વર્ષ થઈ ગયું.  એક વાર જતીન જ્યારે બિમાર પડ્યો ત્યારે તાવમાં તરફડતો  સ્ટોર પર ગયો. કોઈને કહીને શું ફાયદો ? ચા વાળા પાસે આખો દિવસ ચા મંગાવીને પીધા કરી . ખાવાનું મન થતું નહી. આજે જરા સારું લાગતું હતું. ઘરે વહેલો આવીને સુહાનીની તસ્વિર સાથે વાતે વળગ્યો.

“સોની, મારી હાલત તું કલ્પી શકે છે. તું બિમારીને કારણે મને અડધે રસ્તે છોડીને ચાલી ગઈ. નીરા અને તારા તેમના ભણવામાં દિલ લગાવીને કામ કરે છે. સોની તારા વગર હું દિશા શૂન્ય થઈ ગયો છું.  હવે કોની સાથે વાત કરું? ક્યાં જાંઉ ? ધાંધામાં પણ જીવ લાગતો નથી” આમ વિચારમાં ને વિચારમાં તેની આંખ મિંચાઈ ગઈ. ભૂખ પણ ભાગી ગઈ હતી.

અચાનક સુહાની આવી, તેના મસ્તક પર હાથ પસવારી રહી.

‘જતીન આમ ઓછું નહી લાવવાનું. હું ક્યાં તમારાથી દૂર છું. નીરા અને તારામાં તમને હું નથી જણાતી ? આપણા જીવનના ૨૫ વર્ષો તમારી હર ધડકનમાં વસી હતી’.

પ્રિયે જો એક વાત કહું તો નારાજ થશો?” હતું સ્વપનું પણ જતીનને સાંત્વન આપતું હતું”.

સુહાનીને એકદમ આનંદમાં આવી કહેવા લાગ્યો, ‘પ્રિયે, તું કહે ને હું ના પાડું ? તે એવું માની કેવી રીતે લીધું’?

‘તો આપો મને વચન કે હું જે કહીશ, તે સાંભળીને નારાજ પણ નહી થાવ અને વિચાર કરી હકારમાં જવાબ આપશો’.

”તું કહે તો ખરી’?

‘આ જલ્પા છે ને, આખી જીંદગી કુટુંબ માટે ઘસાઈ. હવે તે પણ એકલી છે. ખૂબ સાલસ અને હોંશિયાર છે. સમયની અનુકૂળતા જોઈ તેને તમારા મનના ભાવ જણાવજો. તેના ભાઈ અને બહેન ઠેકાણે પડી ગયા છે. એ પણ જીવનમાં સાથી વગર ખાલિપો અનુભવી રહી છે. તમે તેની એકલતા દૂર કરી શકશો. તમે બન્ને એકબીજાને સારી રીતે ઓળખો છો’.

જતીન ઉંઘમાંથી સડાક દઈને ઉભો થઈ ગયો. તેના આખા શરીરે પસિનો વળી ગયો. સુહાનીને જોરથી બોલી ઉઠ્યો, ‘તું આ શું કહે છે ?’

પછી ભાનમાં આવ્યો. તેની વ્યાકુળતા શાંત થઈ. મનોમન વિચારવા લાગ્યો , ‘સુહાનીની વાત ખોટી નથી. એકલા બાકીની જીંદગી ગુજારવી ખૂબ કઠીન છે. જલ્પા પણ લગભગ ૪૦ની આસપાસ છે. જલ્પાને હવે તે ખૂબ નજીકથી જાણતો હતો ‘ જલ્પાની કાબેલિયતથી તે વાકેફ હતો.

આજે રવીવાર હતો. સવારથી ચા બે વાર ઠંડી થઈ ગઈ, પણ ચાનો કપ પૂરો ન થયો. અવઢવમાં હતો, કેવી રીતે જલ્પા સાથે વાત કરવી. ખૂબ ગડમથલને અંતે ફોન ઉપાડ્યો અને જલ્પાને નંબર જોડ્યો. જલ્પા ઘરે ન હતી. સામે છેડેથી જવાબ ન મળ્યો. નિરાશા વ્યાપી ગઈ.

જલ્પાને આજે નાની બહેન સાથે સિનેમા જોવા જવાનો કાર્યક્રમ નક્કી હતો. રાતના બન્ને જણા બહારથી જમીને પાછા આવ્યા. બે બહેનો હવે બહેનપણીઓ હતી. જ્યારે પણ અનુકૂળ હોય ત્યારે બન્ને જણા સાથે સમય ગાળતા. નાનકી ભૂલી જતી કે મોટી બહેન તેનાથી ઘણી મોટી છે. જલ્પાને પણ તેનો સંગ ખૂબ ગમતો. આમ વર્ષોથી તેનું જીવન ખૂબ વ્યવસ્થિત હતું. બીજે દિવસે સ્ટોર પર ગઈ અને કામમાં ગુંથાઈ.

જતીનને ચેન પડતું નહી. એક્લતા તેને સદી ન હતી. સુહાનીની વાત શીરાની જેમ ગળે ઉતરી ગઈ હતી. જલ્પા સાથે કામકાજ માટે  અવારનવાર મળતા ત્યારે બન્નેને ખૂબ ગમતું. પણ ક્યારેય એ દૃષ્ટીથી વિચાર કર્યો ન હતો. સુહાનીનો પ્રસ્તાવે જતીનની આંખો ખોલી હતી. ખૂબ ઉત્કંઠાથી આવતા રવીવારની રાહ જોવા લાગ્યો. આશા હતી કે આજે જલ્પા સાથે ફોન ઉપર વાત થશે. આખા અઠવાડિયા દરમ્યાન બે વાર મળવાનો મોકો મળ્યો હતો પણ તેની સામે વાત કરવાની હિમત ન હતી.

રવીવારે સવારે ચા નાસ્તો કરીને  ફોન હાથમાં લીધો. જેવો ફોન જોડ્યો કે સામેથી પરિચિત અવાજ સંભળાયો.

‘હલો, જલ્પા’.

‘જી’.

‘હુ, જતીન બોલું છું’.

‘હા, બધું બરાબર છે ને’ ?

‘અરે બધું બરાબર છે, એક વિચાર આવ્યો, તમને વાંધો ન હોય તો જણાવું”.

જતીનનો ફોન આવી રીતે પહેલી વાર આવ્યો હતો. જલ્પાનું હ્રદય ધબકારો ચૂકી ગયું. છતા પણ જાત પર કાબૂ મેળવી બોલી, હા, તો બોલો શું વિચાર આવ્યો હતો’?

‘આજે રાતના તાજમાં ડીનર લેવા જઈશું’ ?

જલ્પાને પોતાના કાન પર વિશ્વાસ ન આવ્યો. જવાબ આપતા જરાક વાર થઈ. અંતે ખૂબ હિમત ભેગી કરીને બોલી, ‘હા’.

જલ્પા ફોન મૂકી દે તે પહેલા જતીને કહ્યું ,’ હું આઠ વાગે  તેડવા આવીશ’.

જલ્પાએ જવાબ આપ્યા વગર ફોન મૂકી દીધો. જતીને જે કહ્યું તે બરાબર સાંભળ્યું હતું.

જતીન સાથે ફોન પર વાત કર્યા પછી જલ્પાની હાલત ખૂબ બૂરી હતી.

‘શું તેણે જતીનના આમંત્રણનો સ્વીકાર કર્યો હતો” ?

‘સુહાનીના ગયા પછી જતીનને એકલતા સતાવતી હતી ‘ ?

‘ફોન કરવાનો જતીનનો ઈરાદો શું હતો ‘?

‘શું ખરેખર જતીને, રાતના તાજમાં ડીનર પર જવાનું આમંત્રણ આપ્યું ?  મને આઠ વાગે લેવા આવવાનું કહ્યું  ?’

‘ વાત કર્યા પછી જલ્પાનું ચેન ખોવાઈ ગયું. સારું થયું ફોન પર વાત કર્યા પછી ખાસો સમય હતો. ખરા ખોટા બધા વિચારોનું તુમુલ યુદ્ધ મનમાં જામી ગયું હતું.  આજે ઘરમાં એકલી હતી. રમા બહેનને પણ કાંઈ કામ હતું એટલે આજે રજા આપી હતી. નવરાશની પળોમાં વાંચવાની આદત પાડી હતી. વિચારોને ખંખેરવા, હાથમાં ચોપડી લઈને બેઠી. એક પણ અક્ષર ઉકલતો ન હતો. બસ ‘જતીન’ના વિચારો મનમાં આવતા હતા. અચાનક તેના દિમાગમાં વિજળી ઝબુકી.

અરે, ‘જતીન પણ હવે એકલો છે. તેના મનમાં લડ્ડુ તો નથી ફુટતાને’?

જલ્પા જોરથી હસી પડી .

‘એના મગજમાં ફૂટે છે કે મારા મગજમાં’ ?

હવે તેને ધીરે ધીરે સમઝ પડવા માંડી. પોતે આજે ૨૦ વર્ષથી એકલી છે.

‘ક્યારેય પરણવાનો વિચાર સુદ્ધાં કર્યો ન હતો’ . લોહી ખૂબ વેગ ભેર વહી રહ્યું હતું. ધબકારા  જોર જોરથી ધમનીની માફક ચાલતા હતા. તેનો શ્વાસ ફુલી ગયો. છાતી પર હાથ મૂકીને હ્રદયને શાંત કર્યું.

‘હા, પરણી ન હતી. વિચાર તો અનેક વાર આવ્યા હતા.

મને બળવો કર્યો, ! ‘જલ્પા જાત સાથે ખોટું બોલીને તું કોને ઉલ્લુ બનાવે છે ? તારો અંતરાત્મા બધું જાણે છે’.

જલ્પાએ કબૂલ કર્યું. ઘણીવાર એકલતા સતાવતી હતી. પણ કોને ફરિયાદ કરે ? આજે જતીનનો ફોન મૂક્યા પછી વિચારોની વણઝાર શરૂ થઈ ગઈ.

‘જતીને રાતના ડિનર પર જવાનું આમંત્રણ આપવા પાછળ તેનો ઈરાદો શું છે. એ સમજતા જલ્પાને વાર ન લાગી’.

કોઈ પણ નતિજા પર પહોંચતા પહેલા જલ્પાને,’ સાત ગરણે પાણી ગાળવાની આદત હતી.’ કેમ ન હોય ? ૨૦ વર્ષની કુમળી વયે આખા કુટુંબની જવાબદારી લીધી. પિતાનો ધિકતો ધંધો સંભાળ્યો.  જલ્પા જીવનમાં ખૂબ ઘડાઈ હતી. પ્રતિભા પ્રાપ્ત કરી હતી. ૪૦ વર્ષની ઉમરે જીવનની તડકી તેમજ છાંયડી અનુભવી ચૂકી હતી. કોઈની પણ સહાય વગર સઘળાં મોટા નિર્ણયો લેતા શીખી ગઈ હતી. નસીબ સારા હતા પિતાજી સ્વપનામાં આવીને રાહ બતાડતા.

પાછી જતીનના ફોનના વિચારે ચડી ગઈ. ધારોકે જતીન રાતના કોઈ પણ વાતની શરૂઆત કરે તો પોતે કેવો પ્રતિભાવ આપશે ? જલ્પા મનમાંને મનમાં તેનું વારંવાર રટણ કરવા માંડી.

‘હા પાડીશ, કે ના પાડીશ’?

હા પાડીશ તો શામાટે ? ના પાડવાને કોઈ કારણ નથી. આ તો જાણે ભાવતું હતું ને વૈદે કીધું એવી પરિસ્થિતિ સરજાઈ હતી.

એકદમ ,અચાનક જલ્પા  વિચારોની દુનિયામાંથી જમીન પર આવીને પટકાઈ. ‘મૂરખ શેખચલ્લીના વિચાર શામાટે કરે છે’ ?

સાંજ થવા દે, ખબર પડશે જતીનનો શું ઈરાદો છે. અત્યારથી કોઈ ઘડા, લાડવા ન ઘડ.

આ નિર્ણય પર આવતા ખૂબ વાર લાગી. કિંતુ હવે દિલમાં શાંતિએ સામ્રાજ્ય સ્થાપ્યું. રાતના જો ‘તાજ’માં ડીનર માટે જવું હોય તો અત્યારે બહુ નથી ખાવું, એમ નક્કી કર્યું. તેને યાદ પણ ન હતું કે તે છેલ્લી ‘તાજ’માં ખાવા ક્યારે ગઈ હતી. બહુ મથામણ પછી યાદ આવ્યું, જેમિની જ્યારે એના વકીલની ઓળખાણ કરાવવાની હતી ત્યારે તેમની સાથે તાજમાં ગયા હતા.

ચાલો મગજ શાંત તો થયું. પણ કેટલા સમય માટે ? હવે તો ખરી કસરત તેની પાસે કરાવવાની હતી. રાતના તાજમાં જવા માટે શું પહેરીશ ? આ  પ્રશ્ન જલ્પાને સતાવે છે એવું નથી. કોઈ પણ સ્ત્રી યા છોકરી માટે આ ખૂબ ગહન સમસ્યા છે. કેટલા દિવસ થયા જલ્પાએ સાડી પહેરી ન હતી.  ગમતી બહુ પણ આદત ન હોવાને કારણે પહેરતાં ખૂબ સમય લાગે. જેમિની હોય તો મદદ કરે પણ આજે તો બહેનબા બહાર ગયા હતા. એકતો કઈ સાડી પહેરવી તેની ભાંજગડમાં મગજ બહેર મારી ગયું. અંતે સુહાની મારફત જાણવા મલ્યું હતું કે, જતીનને પીળો રંગ ગમે છે.

સરસ મજાની પીળી સાડી કાઢી. તેની સાથેનું બ્લાઉઝ ખૂબ સુંદર હતું. જલ્પાને જાતે સાડી પહેરવાની હતી તેથી  કલાક પહેલા તૈયાર થવા ગઈ. જતિન સાથે બીજી કશી વાત થઈ ન હતી. શેખચલ્લી ઘીના ગાડવાની  જેમ જલ્પાનું દિમાગ કામ કરવા લાગ્યું.  વિચારમાં ને વિચારમાં ગાડવિ ફુટી પણ ગયો.  તેમાં સાડી સરખી પહેરાતી ન હતી. જલ્પા પોતાની છાતી પર હાથ દબાવી શાંતિથી બેસી ગઈ. બધા વિચારોને મના કરી. ‘મહેરબાની કરી મન તું શાંત થા.’ મન જાણે ડાહ્યું ડમરું બની ગયું. જલ્પાએ શાંતિથી તૈયાર થઈ અત્તર લગાવ્યું.

બરાબર આઠ વાગે જતીનની ગાડીનો હોર્ન સંભળાયો. જલ્પાએ બારીમાંથી આવું છું કહ્યું. ધીરે રહીને રાતની ઝીણી બત્તી ચાલુ કરી. ઘર બહાર તાળુ મારીને નિકળી. બે માળના મકાનમાં લિફ્ટ ન હોય. સાડી પહેરીને ચાલતા જરા મુશ્કેલી લાગતી હતી.

જેવી જતીનને તે આવતી દેખાઈ કે એની આંખો ખેંચાઈ. એકદમ આભો બની ગયો. ‘શું આ એ જ જલ્પા છે . જેનો સ્ટોર તેની બાજુમાં છે. જલ્પા સ્વર્ગની અપ્સરાથી કમ નહોતી લાગતી. તેમાંય પીળા રંગની સાડીમાં તેનું રૂપ ઔર નિખર્યું હતું. જતીનતો તેને ટગર ટગર જોઈ રહ્યો. નજરથી જલ્પાને રૂપને પી રહ્યો હતો. આજે લગભગ છ મહિના પછી આમ ડીનર પર જઈ રહ્યો હતો. એ પણ જલ્પા જેવી સુંદર સ્ત્રી સાથે ! જલ્પા ગાડીના દરવાજા સુધી આવીને ઉભી હતી. તેની આંખો ઢળી ત્યારે જતીન ભાનમાં આવ્યો.

માફ કરજો, કહીને લગભગ દોડીને જલ્પા માટે દરવાજો ખોલવા ઉભો થયો.  જલ્પા બરાબર તેની બાજુમાં બેઠી.

જતીનથી કહ્યા વગર ન રહેવાયું, ‘તમે ખરેખર ખૂબ સુંદર દેખાવ છો’.

જલ્પાના  હ્રદયના ધબકારા ખૂબ વધી ગયા. આવી પરિસ્થિતિની તેને કલ્પના ન હતી . આવો આહલાદક ભાવ અનુભવવાનો લહાવો તેને કદી સાંપડયો ન હતો. જલ્પા આજે પ્રથમ વખ્ત કોઈ પુરૂષ સાથે તાજમાં ડીનર પર ગાડીમાં જઈ રહી. જે જાણિતો હતો છતાં તે શરમથી કોકડું વળી ગઈ !

 

 

 

 

*

આજની તારિખ ૧૨ /૬ / ૧૮

 

 

12    /    6/    18

 

મિત્રો આજની તારિખ જુઓ . ઝિણવટપૂર્વક વિચાર કરો . જો તમને કાંઇ પણ લખવાનું મન થાય તો

‘કોમેન્ટ’માં લખો.

જોંઉ છું  કેટલા જણ ધ્યાન પૂર્વક વાંચે છે ?

કેટલા વેઠ ઉતારે છે ?

માત્ર મઝાક ખાતર.  સર્જનહારે સહુને દિમાગ આપ્યું છે.

વાપરો નહી તો કાટ ખાઈ જશે.

“પેલું અલઝાઈમર બારણા ઠોકી રહ્યું છે’

તેને પ્રવેશવાની સખત મનાઈ છે. ‘

ચાલો ત્યારે વાંચો અને વિચારો !

૧૨    /    ૬/    ૧૮  આજની ‘તારિખ’.

In America we write

6  /12  /  18