મને સમજાવશો

 

 

 

 

 

 

*****************************************************************************************************************************************

કોઈ મને સમજાવશો ? થાકી ગઈ. ઘણા પ્રયત્નો કર્યા, ભેજુ કસ્યું પણ પ્રશ્ન અનઉત્તર રહ્યો. આખરે થયું લાવો તમને પૂછી જોંઉ. દીકરીઓ ઉપર એટલા બધા લેખ લખાય છે કે હવે ગણતરી મૂકી દીધી છે. હા, આપણા ભારતમાં ‘દહેજ’નો ક્રૂર રિવાજ છે. દીકરીઓને દૂધપીતી કરે છે. તમને નથી લાગતું એમાં માતા, જે પોતે પણ સ્ત્રી છે. તેની પણ સંમતિ હોય છે ?

‘હવે જ્યાં વાડ ચિભડાં ગળે ત્યાં દંડ કોને દેવો’ ?

અરે, હમણા વાંચવામાં આવ્યું કે સુરતમાં એક હોસ્પિટલ, જો માતાના પુત્રી આવે તો પૈસા નથી લેવાની. જો બીજી દીકરી આવે તો તેને ૧૦,૦૦૦ રૂપિયા આપશે. આનું નામ કહેવાય સદવર્તન. અભિનંદન હો આવા ડોક્ટરને અને આવી હોસ્પિટલોને.

આ સમાજ બે ધારી તલવાર જેવો છે. આમ જાવ તો પણ વહેરે અને તેમ જાવ તો પણ વહેરે. તેને કારણે ભગવાને આપેલા ભેજાનો ઉપયોગ આવશ્યક બને છે. ફરિયાદ કરવાથી કોઈ વાતનો સુલજાવ નથી થવાનો. દરેક મનુષ્યે પોતાની વિચાર શક્તિનો વિનિમય કરી સફળ ઉત્તર પ્રાપ્ત કરવાનો છે.

ગામડાઓમાં વસતાં અમુક જડ જેવા પ્રતિનિધિઓ સમજવાનો પ્રયત્ન જ કરતા નથી. સમાજના કહેવાતા મોવડીઓ દીકરીઓને શ્રાપ ગણે છે. માત્ર તેમને દોષ શામાટે દેવો? આજના ૨૧મી સદીના આગેવાન ગણાતા શહેરી લોકો પણ દહેજ શબ્દ વાપરતા નથી, પણ માગણી તેના કરતાં પણ ચડિયાતી કરતા હોય છે.

કેટલા ઉમંગથી મા કહી શકે,’ મારી દીકરી ગમે તેટલી મોટી થાય, પણ મારા માટે તો મારી દીકરી જ રહેવાની.’ ત્યારે તે ભૂલી જતી હોય છે કે એક દિવસ તે પણ દીકરી હતી ! હવે કેવી સાસરીમાં સમાઈ ગઈ છે.

જ્યારે કોઈ પણ મા પોતાની દીકરીને પ્રેમથી ચુંબન કરે, બે શબ્દ શિખામણના આપે કે તરત મને પણ મારી મમ્મી યાદ આવી જાય. જેણે દીકરીઓને ખૂબ સુંદર સંસ્કાર આપી ઉછેરી હતી. ક્યારેય પણ તેમને ‘સાપનો ભારો’ માની ન હતી. અરે પરણાવતી વખતે કહે , પસંદ હોય તો જ હા પાડવાની’, સાસરે ગયા પછી ત્યાં સમાવનું. હસતા ખેલતાં પિયર આવવાનું.

‘દીકરી અને મા’ એટલે એક  મગની બે ફાડ” ! જે બનાવીને ભગવાને ધરતી પર સ્વર્ગ ઉતાર્યું છે. માત્ર બાહ્ય રીતે જોઈશું તો આ સંબંધ એટલો પવિત્ર પણ છે. તેમાં સુગંધ ત્યારે ઉમેરાય જ્યારે તે મા સુંદર સંસ્કાર આપી દીકરીનું લાલન પાલન કરે. દીકરીના ઉછેરમાં કાળજીનું સિંચન કરે. માત્ર તેને વહાલ આપવું કે મનગમતી વસ્તુઓનો ખડકેલો કરવો એ યોગ્ય નથી. તેને સુંદર સંસ્કાર આપવા, સત્ય અને અસત્ય વચ્ચે ભેદ પારખવાની શક્તિ બક્ષવી, એ ખૂબ અગત્યનું છે.

માતા સાચો પથ દર્શાવે. નહી કે સાસરે ગયેલી દીકરીને ચડાવી તેના કુટુંબમાં કલેશ ભર્યું વાતાવરણ સર્જે. જે દીકરીના ભલા માટે નથી હોતું. ત્યારે માતા તેની દુશ્મન કરતા પણ બદતર ભાગ ભજવે છે.  અરે ગઈ કાલે એક મિત્ર આવી હતી. ઘણા વખતે આવી હતી. પી.એચડી. કમ્પ્યુટર સાયન્સમાં કર્યું છે.

‘અરે, હું તો બે મહિને એક વાર મારી મમ્મીને ફોન કરું છું’.

મારાથી રહેવાયું નહી, ‘તારા પિતાજી હયાત નથી તો પણ આવું કેમ કરે છે. ;’

‘મારી મા જાણે છે હું સુખી છું.  ‘

‘તને તેનો અવાજ સાંભળવાનું મન નથી થતું’?

‘હા, થાય પણ ફોન કરું ત્યારે અડધો કલાક વાત કરી બધું જાણી લંઉ’.

ત્યારે મને થયું, એવા પણ માબાપછે ,છ મહિના નથી થયાને આવી જાય દીકરીને મળવા. વાત તો જોકે રોજ જ થાય. પણ પેટ ન ભરાય. કેમ જાણે અમેરિકામાં શું ય દુઃખ પડતું હોય’. અરે ભાઈ, દીકરીઓને એમના ઘરમાં શાંતિથી રહેવા દો ને ! તમે યાદ કરોને તમારા માતા અને પિતા કેટલું તમારે ત્યાં આવતા હતાં ? અરે એક જમાનો હતો માતા અને પિતા દીકરીઓના ઘરનું પાણી પણ પિતા નહી. હવે સમય જુદો છે. પુત્ર યા પુત્રી કશો ફરક નથી. માન્ય છે.

આ વાલ કાળાના ધોળાં થયા, કેટલા અનુભવો થયા ગણવાના પણ છોડી દીધાં. રોજ નવા નવા થાય છે. બસ જબાન બંધ અને જીંદગી શાંતિથી જીઓ. હવે આ નવો અનુભવ ખૂબ રોમાંચિત છે.

એક કિસ્સામાં નસિબ જોગે છૂટાછેડા પછી ,બન્ને વ્યક્તિઓએ  ફરી લગ્ન કર્યા ન હતાં. કારણ તેમને એક દીકરી હતી. બન્ને જણા દીકરીને ખૂબ પ્યાર કરતા. એ જ દીકરી જુવાન થઈ ,માતા તથા પિતાને પાછા મેળવી આપવામાં કારણ ભૂત બની. આનાથી ઉત્તમ દૃષ્ટાંત કયું હોઈ શકે? બાળકો નિર્દોષ અને સત્યના આગ્રહી હોય છે. ઉમર સાથે સ્ત્રી અને પુરુષ માત્ર સ્વાર્થમાં આંધળા થઈ જાય છે. ખાસ કરીને દીકરીના માતા અને પિતા. તેમની દીકરી સિવાય બીજું કશું દેખાતું હોતું નથી.

મારી બાજુમાં રહેતી મેઘનાને ત્યાં આખા કુટુંબમા કોઈને ત્યાં દીકરી ન હતી. મેઘનાને પણ બે પુત્રો પછી પતિના આગ્રહને કારણે ત્રીજુ સંતાન જ્યારે પુત્રી આવી ત્યારે ઘરમાં દીવા પ્રગટાવી તેનું સ્વાગત કર્યું. મેઘનાને બે દિયર અને તેને પણ ભાઈ બધાને ત્યાં બાળકોમાં પુત્ર રત્ન હતાં. દીકરી તેમને ત્યાં લાખોમાં એક હતી.

કોઈ તેને કુંવરી કહે, તો કોઈ ગુડિયા, કોઈએ સોનબાઈ નામ પાડ્યું તો કોઈએ સ્નેહ. મેઘના અને માનસે, મમ્મી અને પપ્પાની સંમતિથી દીકરીનું નામ ‘મહેક’ પાડ્યું. જેના પનોતા પગલા પડવાથી ઘરમાં મહેક પ્રસરી રહી. ખુશી રેલાઈ રહી. મહેક હતી પણ એવી મીઠી. સર્જનહારે તેને ખુબ શાંતિથી ઘડી હતી. દરેકનું મન મોહી લે તેવી. ઘરમાં ,અરે આખા કુટુંબમાં સહુની લાડકી.

મેઘના ખૂબ તકેદારી રાખતી કે બહુ લાડકોડમાં દીકરી બેકાબૂ ન બની જાય. જૂની કહેવતો કે,’ દીકરી તો સાપનો ભારો’ અને ‘દીકરી તો પારકી થાપણ’ એવી કોઈ વાત તેમને જચતી નહી. દીકરી તો હૈયાનો હાર હતી. માના દિલની ધડકન અને બાપની આંખનો તારો હતી. મહેક સર્વગુણ સંપન્ન હતી. સંસરના વૃક્ષની  શાખ જેવી મહેક આંગણામાં લહેરાતી.  તેની મીઠી વાણી સહુનું દિલ જીતતી.  દાદા અને દાદીની દુલારી અને નાના તેમજ નાનીની નજાકત. બન્ને ભાઇઓની નાની બહેન મહેક, હમેશા મઘમઘતી હોય.

મહેકનું બાળપણ તો લાડ પ્યારમાં હાથતાળી દઈને જતું રહ્યું. હવે તો શાળામાં ભણવાનું અને ઈતર પ્રવૃત્તિઓમાં ઉલઝી ગઈ. ઘણી બધી કળાઓમાં પારંગત બની. વર્ષોના વહાણાણ વાયા. મેઘના ભણિગણીને પરવારી. તેને બનવું હતું ડોક્ટર.

ભણતા ભણતા તેને વિવેક સાથે પ્રેમ થઈ ગયો. વિવેક માતા અને પિતાનો એકનો એક દીકરો હતો. તેના માતા અને પિતાને ખબર પડીકે ,’મહેક’ સાત ખોટની દીકરી છે, ઉપરથી ડોક્ટર. કોને ખબર કેટલી તુંડ મિજાજી હશે? તેમણે વિવેકને ચેતવ્યો. પ્રેમીને કદાપિ ચેતવવા નહી. તેમના આંખ, કાન અને વિચારવાની શક્તિ બધા પર ગોદરેજના તાળા લાગેલાં હોય. જેની ચાવી આજ સુધી કોઈ બનાવી શ્કયું નથી.

આખરે લગ્ન થયા. ખૂબ ધામધુમથી લગ્ન પતાવી વિવેક અને મહેક જીવનમાં સ્થાયી થયા. શરૂઆતના દિવસો તો હસીખુશીમાં પસાર થયા. વિવેકના મમ્મી બહુ મહેક સાથે બોલતા નહી. તેમને થતું ક્યારે મારું અપમાન કરી બેસશે. તેના કરતાં થોડું અંતર રાખવું સારું. વિવેક સમજતો પણ બોલતો કાંઇ નહી. તેને મહેક પર સંપૂર્ણ વિશ્વાસ હતો. મહેક ખૂબ હોંશિયાર હતી. મેઘના પાસેથી સુંદર સંસ્કાર પામેલી હતી. લાડકોડમાં ઉછરેલી મ્હોં ફાટ ન હતી. વિવેકના મમ્મી  મહેકનો ખૂબ આદર કરતાં.

મહેકને લાગતું ,મમ્મી તેની સાથે દિલ ખોલીને નથી બોલતાં.

તેણે વિવેકને પૂછ્યું. વિવેકે તેને સત્ય વાત જણાવી.

મહેકને મુંઝવણ થઈ. તેને લાગ્યું મમ્મીની વાત સાચી છે. ધીરે ધીરે તેણે પ્રેમ પૂર્વક મમ્મીનું દિલ જીતવાનો પ્રયત્ન કર્યો. ભણેલી ગણેલી હોંશિયાર હતી. વિવેકના દિલ પર રાજ કરતી હતી. પોતાની માતા પાસેથી કુશળતા તેને વરી હતી. જેમ ભણવામાં પોતાની કાબેલિયત પુરવાર કરી હતી તેમ ઘર સંસારમાં સફળતાને વરવાની ઠાની હતી.કોઈની દખલબાજી ચલાવે તેવી ન હતી. અરે વિવેકને જણાવ્યું , ‘તારા મમ્મી અને પપ્પાના દિલ પર રાજ કરીશ’.

વિવેક પોતાના પ્યાર પર મુસ્તાક હતો. તેને મહેક પર ગળા સુધી વિશ્વાસ હતો. આખરે,’ ઘીના ઠામમાં ઘી પડ્યું’. મહેકની મહેક કુટુંબમાં ચારેકોર પ્રસરી રહી. વિવેકની માતાએ કબૂલ કર્યું .મહેકને માટે જે ધાર્યું હતું તે સત્યથી છેટુ હતું.

મહેકે પણ પુરવાર કર્યું , ઘર સંસાર કોઈના કહ્યાથી ન ચલાવાય. જેમ ‘ગોર મહારાજ પરણાવી આપે, સંસાર તો તમારે ચલાવવો પડૅ’. ડાહીમાની દીકરી સલાહ નહી, પોતાની સરળતા અને કાબેલિયતથી જીંદગી જીતી ગઈ. પતિનો અનહદ પ્યાર અને વિશ્વાસ આ બધાના મૂળમાં છે.

છૂટાછેડા લીધીલે દીકરીઓનું પુરાણ તો હજુ ચાલુ નથી કર્યું ફરી કોઈક વાર.

 

 

એપ્રિલ, ૨૦૧૭

 

 

 

 

 

 

 

*******************************************************************************

જુઓ એપ્રિલનો મહિનો આવ્યો

સાવનની ઝડી લાવ્યો

એપ્રિલમાં સાવન છત્રી મનભાવન

વરસાદ મનમૂકીને વરસ્યો

એપ્રિલ મહિનો જૂની યાદોનો મેહુલો

તનબદન ભિંજવી ગયો

હું નહી રહું એ રહ્યા નથી આજે

નિશાનીઓ પ્રસરાવી ગયો

પહેલી તારિખને વાટ જોતી હતી

ગાડી ડ્રાઈવર લઈ આવ્યો

થિયેટર મુવી  ડીનર ‘સન એન્ડ સેન્ડ”

બાળકો સાથે કાફલો ચાલ્યો

હરખ પદુડાં સહુ આવીને ઉભા ત્યાં

બારણે અવાજ સંભળાયો

ઉઠો સાસુમા, ચા પીઓ પેલા પાડોશી

ચંપામાસીનો દેકારો સંભળાયો

નજર સમક્ષ પેલો તારિખનો ડટ્ટો

ખડખડાટ હસ્તો સંભળાયો

‘પહેલી એપ્રિલ’ છે દીવા સ્વપ્ન ત્યજીને

બગિચામાં ટહેલવા પગ ઉપાડ્યો

 

 

 

 

 

મને તું બસ છે

 

 

 

 

 

 

*************************************************************************************************************************

 

હરણી જેવી ફફડતી ગાભરૂ ચીર જ્યારી મંડપમાં બેઠી હતી ત્યારે ગોરમહારાજ પણ શ્લોક બોલવામાં ભૂલ કરતા હતાં. લાજ કાઢીને બેઠેલી ચીરનો હાથ વસ્ત્રના હાથમાં મૂકાયો. હસ્ત મેળાપની મંગલ ઘડીની શુભ શરૂઆત થઈ રહી. હાથની કંપન અનુભવી વસ્ત્ર ચોંક્યો. તેના હાથમાં મૂકેલા ચોખા ક્યારે સરી પડ્યા તેની પણ તેને ખબર ન રહી. ચીરનો હાથ જોરથી પકડી દબાવ્યો. ચીરના હૈયે શીતળતાનો સંચાર થયો.તેનો ડર સંપૂર્ણ દૂર ન થયો. માત્ર તેની ધ્રુજારી થોડી હળવી થઈ. તેનું મસ્તક વધારે ઝુક્યું.વસ્ત્રના હસ્તની ઉષ્મા તેના હૈયાને સ્પર્શી ગઈ.

ચીરમાં હિમત ન હતી કે ઘુંઘટની આડમાંથી વસ્ત્રનું મુખ નિહાળે. ચીરે આગ્રહ સેવ્યો હતો કે લગ્ન વખતે તે ઘુંઘટ રાખશે. સાડી શીફોનની પારદર્શક હતી. વસ્ત્ર બધું નિહાળી રહ્યો હતો. ચીરની જીંદગીથી વાકેફ હતો. તેના પ્રેમાળ સ્વભાવને કારણે ચીર પર તેણે સંમતિની મહોર મારી હતી. ચીર ખૂબ સુંદર હતી. સર્જનહારે તેને ફુરસદના સમયે ઘડી હતી. વસ્ત્રના નયનોમાંથી નિતરતા પ્યારની ધારામાં તે વહી જતી. વસ્ત્ર તેના દિલ પર રાજ કરતો.

ચીરનું એ રૂપ એનું વેરી હતું.  ચીર આબેહૂબ તેની મા જેવી દેખાતી જે તેના પિતાથી ખમાતું નહી. ચીરને જન્મ આપીને ડોક્ટરની ભૂલને કારણે માતાએ ઓપરેશનના ટેબલ ઉપર આખરી શ્વાસ લીધા હતાં. ચીર દાદીની દેખભાળ અને પ્યાર પામી ઉછરી હતી. પિતાજીને મનમાં ડંખ હતો કે ચીરના આગમનથી તેમણે વહાલસોયી પત્નીનો સાથ ભર જુવાનીમાં ગુમાવ્યો હતો. ખેર હવે આ માહોલમાંથી ચીર, વિદાય લેવાની હતી. હોંશભેર પતિને ત્યાં જવાનો મંગલ દિવસ આવી પહોંચ્યો હતો.

ચીરની દાદીએ તેને વહાલથી ગોદમાં સુવડાવી. આવી સુંદર બાળાનો શું વાંક? પરી જેવી ચીર આખી જીંદગી પિતાની ગોદમાં રમવા તરસી. તેની એ આશા સફળ ન થઈ.

પિતાજીએ બીજા લગ્ન પછી ચીર તરફ દુર્લક્ષ્ય સેવ્યું હતું. નવીમા પ્રેમ ન આપતી પણ તિરસ્કાર પણ ન કરતી તેથી ચીર માનસિક સમતુલા ગુમાવી બેઠી ન હતી. દેખાવે સુંદર અને ભણવામાં હોંશિયાર ચીર આજે પિતાનું ઘર છોડી સાસરે જવાની હતી.

તે જાણતી હતી ,લગ્ન પછી દરેક સ્ત્રી માતા બને છે. અપવાદ સિવાય. જેને કારણે તે ખૂબ ભયભિત હતી. ચીરે માતાને જોઈ હતી, માત્ર તસ્વીરમાં. તેની નજર સમક્ષ હમેશા રહેનારી માતા નાની ઉમરે પોતાને કારણે વિદાય થઈ હતી. એ સત્ય તેને કોરી ખાતું. ગોરમહારાજે ત્રણ વખત સાવધાન શબ્દનું   ઉચ્ચારણ કર્યં. તેનો હાથ વસ્ત્રએ એવો સજ્જડ પકડ્યો હતો કે તેને મંડપમંથી ઉઠીને ભાગી જવું હતું છતાં આચરણમાં ન મૂકી શકી. જ્યારે મહારાજ ,સાવધાન શબ્દ બોલે ત્યારે વસ્ત્ર તેના હાથની પકડ વધારે મજબૂત બનાવે.

વસ્ત્રને ચીર ખૂબ પસંદ હતી. મનોમન તો ચીર પણ વસ્ત્ર પાછળ ઘેલી હતી. જેને કારણે આજનો સુનહરો દિવસ ઉગ્યો હતો. વસ્ત્ર જાણતો હતો ચીરના દિલ અને મનની વાત. વાત એટલી બધી નાજુક હતી કે જે ન ઉચ્ચારવામાં આવે તો જ મજા હતી. ચીરની વિદાયનો સમય આવી ગયો. સખત કાળજાના બાપની આંખમાં પણ નીર ઉભરાઈ ગયા. પ્રેમથી ચીરના મસ્તક પર હાથ મૂકી આશિર્વાદ આપ્યા. તેને આલિંગન આપવાનું મન ન હતું પણ આ ઘડી એવી છે કે પાષણને પણ પિગળવું પડે. જીવનમાં પહેલીવાર પિતાએ પુત્રીને આલિંગન આપ્યું.

આવા ઉષ્મા ભર્યા આલિંગન માટે ચીર આખી જીંદગી તડપતી રહી હતી. જે અંતે પામવા સફળ રહી. ‘મા’એ પણ અંતરના આશિર્વાદ આપ્યા. નવીમાને નસિબ જોગે કોઈ બાળક થયું ન હતું. ચીરના પિતાને તેનો જરા પણ અફસોસ ન હતો.   એક અનુભવ આખી જીંદગી માટે પૂરતો હતો. ઘર ખાલી થઈ ગયું. દિલમાં તેની અસર પહોંચી હતી. આજની રાત પછી હવે કાલથી ઘરમાં ચીરના અલપઝલપ પણ  દર્શન તેમને થવાના ન હતાં.

દીકરીને વિદાય કરી. વસ્ત્ર, ચીરનો હાથ ઝાલી મંડપમાંથી તેને લઈને વિદાય થયો. ચીરની ધડકન ખૂબ તેજ હતી. તે અસંજસમાં હતી. પ્રતિક્રિયાની તેને પહેચાન ન હતી. પિતાનું ઘર છોડી કદી ક્યાંય ગઈ ન હતી. દાદી હતી ત્યાં સુધી તો તેને કોઈ ચિંંતા સતાવતી ન હતી. દાદીના ગયા પછી ખૂબ નરમ થઈ ગઈ હતી. વસ્રએ તેના હાથ થામી ઉગારી. હવે આજે જાણે બન્ને એકબીજા માટે સર્વસ્વ હોય એવો અનુભવ થયો. જાન ઘર તરફ પાછી ફરી.કોડીલી વધુ અને દીકરો આંગણે આવી ઉભા.

વરઘોડિયાને પોંખી ઘરમાં લાવ્યા. વસ્ત્રના મમ્મી અને પપ્પા ખૂબ ખુશ હતા. વસ્ત્રની બહેન રેશમ, ભાભીની આજુબાજુ આંટા મારતી. ચીરને રેશમ ખૂબ વહાલી હતી. તે બટકબોલી અને પ્રેમાળ હતી. હવે વાતાવરણ શાંત થયું. સહુ ઝંપી ગયા. ચીર અને વસ્ત્ર બન્ને રૂમમાં એકલા થયા. રેશમે ભાઈ અને ભાભીનો રૂમ  સુંદર રીતે શણગારી પોતાની કલામયતા દર્શાવી હતી. ચીર ખૂબ ખુશ થઈ. સહુએ તેને ખુલ્લે દિલે આવકારી હતી.  તેના દિલની ધડકન થોડી શાંત થઈ અને લજ્જાએ તેનું સ્થાન ગ્રહણ કર્યું. આવીને સીધી સજાવેલી શૈયા પર બેઠી.

વસ્ત્રએ આવીને તેને બાહોંમા જકડી લીધી.

“ચીર આજથી તું મારી, હું તારો. કોઈ ડર કે સંદેહને સ્થાન નથી”.

ચીર વધારે લજવાઈ તેની ખૂબ નજદીક સરી.

” વસ્ત્ર,  તેં મારા પર મૂકેલો મૂકેલો વિશ્વાસ કદી ટૂટવા નહી દંઉ’.

ચીર, વસ્ત્રને વેલની માફક વિંંટળાઈ ગઈ. વસ્ત્રને પ્રેમથી ચીરનું વિંંટળાઈ વળવું પસંદ આવ્યું.   વસ્ત્ર જાણતો હતો ચીરને કોઈ પણ ભોગે માતા નથી બનવું. તેણે મનોમન નિશ્ચય કર્યો હતો જ્યાં સુધી ચીર તૈયારી ન બતાવે ત્યાં સુધી આગ્રહ ન રાખવો. મધુરજની મનાવવા નૈનીતાલ ગયા, આગ્રાનો તાજમહાલ જોયો અને રાજધાની દિલ્હીની સૈર કરી ૨૦ દિવસે બન્ને પાછાં ફર્યા.

ચીરને નવા વાતાવરણમાં ગોઠવાતા વાર ન લાગી. લગ્ન પછી જ્યારે નવી આવનાર વધુ, ખુલ્લા દિલે પતિના કુટુંબનો સ્વીકાર કરે છે ત્યારે તેને નવું ઘર પોતાનું લાગે છે. દિલથી ચાહનાર પતિની અનુકૂળતામાં તે ગોઠવાઈ આનંદ અને ઉલ્લાસ વેચે છે. પિતાના ઘરનો આડંબર કે અહંકાર ન રાખતા નવા વાતાવરણમાં તેને પોતીકાનો અહેસાસ થાય છે.

લગ્નને ત્રણ વર્ષ થઈ ગયા. વસ્ત્રના મમ્મીએ પૂછ્યું,’ બેટા હવે અમને દાદી અને દાદા ક્યારે બનાવવાના?’

ચીર દોડીને પોતાના રૂમમાં જતી રહી. આખરે વસ્ત્રએ હકિકત જણાવી. પહેલાં તો તેના મમ્મીએ આંચકો અનુભવ્યો. પિતાજી પોતાના રૂમમાં જતા રહ્યા. વસ્ત્રના મમ્મી વિણાબહેન વિચારમાં પડી ગયા. તેમનું હ્રદય ચીરે જીતી લીધું હતું. અરે રેશમના લગ્ન વખતે તેમની સાથે ખભે ખભો મિલાવી બધા પ્રસંગ ખૂબ સુંદર રીતે ઉજવ્યા હતા.

ત્રણેક દિવસ પછી ચીરને પ્રેમથી પોતાની પાસે બોલાવી. ચીરને વિણા બહેનમાં પોતાની માના દર્શન થતાં. સ્નેહના તાંતણે બંધાયેલી ચીર મમ્મી પાસે દિલ ખોલીને  વાત કરી રહી. વિણા બહેને સાંત્વના આપી. લાગણિવશ ચીર પાસે સહજ ભાવે બોલી રહ્યા.  જરા પણ આગ્રહ ન સેવ્યો. માતા થવાનો લહાવો એ તો સ્ત્રીનું સૌભાગ્ય છે. પતિ અને પત્નીના પ્રેમનું તો એ પ્રતીક છે. ચીરે, વસ્ત્રના મમ્મીના મુખેથી જાણે તેની મમ્મી તેને શોખામણ ન આપી રહી હોય તેમ અનુભવ્યું. વસ્ત્રના મમ્મી જે બોલી રહ્યા હતાં તેના પ્રેમ ભાવમાં ચીર તણાઈ રહી. તેના દિમાગમાં જે ગ્રંથી હતી તે એક, એક તાંતણે ટૂટવા લાગી. આવા પ્રેમથી તેને કોઈની સાથે વાત કરી ન હતી.

ચીર ખૂબ શાંતિથી બધી વાત સાંભળી રહી. પિતાએ તેના તરફ દાખવેલો અણગમો વિસરાઈ ગયો. જો કે ક્યારેય તેના પિતા પ્રત્યે તેને ઘૃણા ન હતી. કિંતુ ખાસ લગાવ પણ ન હતો. પિતા અને પુત્રીનો સંબંધ તેમણે જીવનમાં માન્ય રાખ્યો ન હતો. ચીરના હ્રદયમાં પિતા તરફ કરૂણાની ગંગા વહેવા લાગી. મનોમન કાંઈ નક્કી કરી પોતાના રૂમમાં ગઈ.

‘ચાલને બહુ દિવસ થયા આપણે મહાબળેશ્વર જઈએ. લેકમાં બોટિંગ કરીશું. સનસેટ પોઈન્ટ જોઈ બે દિવસમાં પાછા ફરીશું’.

ચીરનો પ્રસ્તાવ સાંભળી વસ્ત્ર આનંદથી ઉછળી રહ્યો. ડ્રાઈવરને સવારે વહેલાં આવવાનું  સૂચન કર્થયું. શનીવારે સવારના પહોરમાં બન્ને જણા રવાના થયા. ‘લેક પેલેસ’માં તેમને ઓળખાણ હતી. ફોન કરી ડીલક્ષ રુમ બુક કરાવ્યો. રાતના શયનખંડમાં પ્રવેશતા ,’વસ્ત્ર હું તૈયાર છું’.

૧૭મી માર્ચ, ૨૦૧૭

******************************************************************************************************************

શું કહું શું ના કહું

મનમાં મુઝાઈ મરું

તારા વિનાનું જીવન

હર પળ વહી રહ્યું

બસ હજુ કેટલાં ?????

ગણતા થાકી ગઈ

જીવન વ્યર્થ ન થાય

પ્રયત્નો કરતી રહી

એક જીવન જીવવાનું

સફળ કરવાની ઠાની

સર્જનહારની સંગે દિલમાં

વાત કરું છાનીમાની

એનું દીધે મારે એને

જેમનું તેમ ચરણે ધરવું

********************

ચાલ્યા વગર ચાલી ગયા હતા.

સુનહરો સંસાર જોવા કે માણવા ન રહ્યા.

ખેર માળી વગરના ઉપવનની સુગંધ રેલાઈ રહી .

૧૨મી માર્ચ, ૨૦૧૭ (અકબંધ)

 

LOVE YOU TILL THE LAST BREATH.

 

 

 

 

 

 

 

*****************************************************************************************************************************************************

અડધી સદી વિતી ગઈ

કાળાના ધોળા થઈ ગયા

આંખે મોતિયો આવી ગયો

સાજન તું દિલમાં અકબંધ રહ્યો

**

પ્રેમની ફોરમ ફેલાવી ગયો

નિશાનીઓ પ્રસરાવી ગયો

જીવનમાં માધુર્ય રેલાવી ગયો

સાજન તું દિલમાં અકબંધ રહ્યો

**

ચંચલતા ચિત્તની ચોરી ગયો

અણસમજ, તું સમજાવી ગયો

પ્યારની પ્યાલી પિવડાવી ગયો

સાજન તું દિલમાં અકબંધ રહ્યો

**

દુનિયાદારીની દવા બતાવી ગયો

એકલતા જીરવવી જતાવી ગયો

મનનું મંદીર મહેકાવી  ગયો

સાજન તું દિલમાં અકબંધ રહ્યો

***

અંતે સર્જનહાર સાથી બન્યો

સુખ દુઃખ મારા બાંટી રહ્યો

અંતરનો એકતારો ગુંજી રહ્યો

સાજન તું દિલમાં અકબંધ રહ્યો

**************

‘૫૨’ મી લગ્નતિથી પર પ્યાર ભરી યાદ.

 

 

 

 

 

 

श्रीनाथजीके साथ मुलाकात

 

 

 

 

 

 

 

 

श्रीजीके साथ मुलाकात

**

जब जब अपने देश जानेको मोको मिलिओ

श्रीनाथजीके दरशन नाथद्वारा जाने जीव तरस्यो

**

फागुन आयो होलीके रसिया सुनने

रंगोकी बौछारमें श्रीजीको रंगे देखने

व्याकुल नैनोंकी प्यास बुझाने पगली जा धमकी नाथद्वारा

**

 

मेरो कानोंमें आके कह गयो वो मतवालो

श्रीनाथजी मोरो  मुझको लागे प्यारो प्यारो

मुस्कुराते श्रीजी बोले “तू आ गई”

मैं चौंकी सुधबुध खोई ‘ये क्या बात हुई’

**

श्रीजी जानबुझकर क्यों तू मेरी हंसी उडावे

मैं  तेरी दासी शरणमें दौडी आ गई

ईतनी भीडमें तू ईतनी छोटीको पहचाने

सीधी सादी तेरे दरशनकी अभिलाषी

**

सोवत जागत तेरा सुमिरन मैं करुं

चैन न आवे ये हाथ तेरे हाथमें सुख  पांउ

**

हंसी उडाते श्रीजी बोले

गुनगुनाती तू गीत मेरा मोको लागे अति प्यारा

घंटोकी आवाजमें अच्छो सुन न पाया

फिरसे सुनादी मेरी प्यारी, कानोंको लागे मधुरा

**

खुशी से पागल मैं सुनाने लगी

भलेने वागे झापट श्रीजी बदन हिलोळा खाय

श्रीजी लागो रळियामणा  हो श्रीजी दीसो सोहामणा

होलीना रंगमां श्रीजी तमे  लागो  सुंदर नाथ

श्रीजी लागो रळियामणा हो श्रीजी दीसो सोहामाणा

**

हां श्रीजी तेरे दर्शनको जो आवे झापट वागे तडातडी

अखिंयोंकी प्यास सबकी बुझावे मेरो हरि

**

श्रीजी मंद मंद मुस्कुराते बोले

लेकिन, बालक रोवे, बुढिया गिरके संभले, बेटीकी चुनरिया हवामें लहरे

ये सब मुझसे देख्यो नव जाये मंदिरसे मैं भाग निकल्यो

मेरे भक्तनको कैसे समझांउ ,मुझसे कभी कभी मैं दुःख पांउ

**

मैं परेशान हो गई

श्रीजी तू रूठ मत जानो, भक्तनके दिलको सहारो

तेरे अमी भरे नयनोंकी झांखी तेरे प्रसादके हम सब अभिलाषी

होलीके रंगोमां तेरे तन, मन और बदनकी शोभा निखरी

किरपा करना खयाल रखना तेरी शरणमें अपनाना

**

हम सब आए बारि बारि हम सब आए बारि बारि

तेरे दर्शनके अभिलाषी तेरे दर्शनके अभिलाषी

 

 

યાર, હું શું કરું?

********************************************************************************************************************************************************

‘અરે, મમ્મી પાછી તું ભૂલી ગઈ’?

‘કઈ વાત’.

‘ઓ માય ગોડ, મોમ જલ્દી કર ૩ વાગે રેશમાને લેવા જવાનું છે’.

‘હા, બેટા હું નિકળું છું. તું ફોન કર ડ્રાઈવર ગાડી બહાર કાઢે’.

‘મમ્મી, મેં એને કહ્યું છે. એ નીચે તારી રાહ જુએ છે’.

‘સારું બેટા’.

ખાલી ગાડી રેશમાને લેવા જાય તે કોઈને પસંદ ન હતું. મારી યાદ શક્તિ પર પૂળો મૂકો. કહી બબડતી બબડતી હું ગાડીમાં બેઠી. મનમાં થયું રેશમાને કહીશ બેટા નાની ભુલી ગઈ હતી.  એ મારી ડાહી દીકરી છે. કાંઈ નહી નાની, કહી ગળે વળગશે.

આજે રહી રહીને થાય છે. મારી પાસે એવી કોઈ શક્તિ નથી જેને કારણે આવા સંજોગમાંથી ‘હું’ હેમખેમ પાર ઉતરી શકું. આ એવી પરિસ્થિતિ છે જ્યાં કુદરતના હાથ પણ હેઠા પડે છે. બસ હવે મારે માત્ર મોં બંધ રાખવાનું. અરે, તે પણ મારા હાથમાં નથી. સંયમ સખણો રહેતો નથી. બુદ્ધિ બહેર મારી ગઈ છે. વિચાર શક્તિ વેગળી થઈને તમાશો જુએ છે.

“હું શું કરું” ?

એમ ન માનશો કે મારું જીવન જીવતી નથી. બે ટંક ભોજન જોઈએ છે. મનભાવતું હોય તો મન મૂકીને ઝાપટું પણ છું. મસાલેદાર ચાની ચૂસકી માણું છું. સમજી ગયાને ખાવા પીવામાં કોઈ તકલિફ નથી. દિવસનો એ તો સમય છે જ્યારે મને લાગે છે કે હું તંદુરસ્ત છું. જન્મ્યા ત્યારથી શ્વાસ લઈએ છીએ અને પેટને પોષીએ  છીએ પણ એ કોઠી ક્યારેય ભરાતી નથી.   જ્યારે જોઈએ ત્યારે ભાડું માગે છે.

છેલ્લા ચાર મહિનાથી યાદ શક્તિ દગો આપી રહી છે. બાળકો કહે છે,”તું સાંભળતી નથી”?

“મને યાદ રહેતું નથી” . ઘણી વખત કહે મા ,’તું સાચું કહે છે ને’ ?

“અરે, બેટા મને જુઠ્ઠું બોલવાનું શું પ્રયોજન છે ? ”

ખેર જવા દો બાળકોની વાત, જુવાની છે, મનગમતું કાર્ય ક્ષેત્ર છે. સુખી પરિવાર છે. તેમને ગળે બુઝર્ગ માની વાત ન ઉતરે. નાના નાના દિવસ ભરના કાર્ય પણ સરળતા પૂર્વક પાર નથી ઉતારી શકતી.

ગાડીની ચાવી ક્યાં મૂકી?

ઘર બંધ કર્યું કે નહી?

ગેસ પર મૂકેલી ખિચડીનો ગેસ બંધ કર્યો કે નહી?

હવે આવી પાગલપણા જેવી વાતો કોને કહેવા જવી. ભરવા બેઠી હોંઉ તો લાલ રંગના ફૂલને લીલા ધાગાથી ભરું અને લીલું પાન લાલા રંગથી. ગાડી લઈને નિકળી હોંઉ મંદીરે જવા અને આવી ઉભી રહું  દીકરાને ત્યાં. ફોન કર્યા વગર ન જવાય તેથી ગાડી પાછી વાળી ઘરે પહોંચી જાંઉ. મારે ખ્યાલ રાખવો જોઈએ ,’હું શું કરવા માંગુ છું’.

યાદ રહે તો ને ? આનો અર્થ એ જ છે કે ઉમર સાથે યાદ શક્તિને સંબંધ છે. જેનો ઈલાજ ધીરા પડો. સાચવીને કામ કરો. જીદગી ડરીને ન જીવાય. હા, જીંદગીનું દરેક ડગલું સાચવીને ભરવું. જો તેમ નહી કરીએ તો ખૂબ ભારે કિમત ચૂકવવી પડશે.  તમારા પોતાના શરીરને અને કુટુંબીજનોને.

પહેલાં નિયમિત યોગના વર્ગ ચલાવતી હતી. હજુ ચલાવવાની કોશિશ કરું છું . વર્ગમાં એક વાક્ય બે વાર બોલાઈ જાય તો બધા મારી સામું જોઈ રહે.એકનું એક આસન બે વાર થઈ જાય. હવે તો વર્ગમાં બધા સમજી ગયા છે, ‘મારામાં કંઈક બિમારી છે”.

શબ્દો , હૈયે હોય અને હોઠે ન આવે. ભલું થજો મારી એક સહેલીનું જે મારું અધુંરું વાક્ય પુરું કરવામાં સહાય કરે છે. હમેશા મારી સામે જોઈને કહેશે, વાંધો નહી તારું કાર્ય ચાલુ રાખ. ઈશ્વરની કૃપાથી મિત્રમંડળ સમજુ છે. જેને કારણે જીંદગી ભારણ રૂપ નથી લાગતી.

આ મન હમેશા ગડમથલમાં હોય છે.’જે હું કરી રહી છું તે બરાબર છે ને ? કોઈ પણ કાર્ય પુરું કર્યા પછી આંખ બંધ કરી ઈશ્વરને સમરી તેની સહાયની યાચના કરું છું. મારો વહાલો સંદેશો આપી મારી આંતરડી ઠારે છે. આપણે શુ ખૂબ સારી રીતે જાણીએ છીએ, એકલા આવ્યા હતાં એકલા જવાના. સહુથી પહેલું વસ્ત્ર હતું ઝભલું , જેને આજ દિન સુધી કોઈ પણ દરજીએ ખિસું મૂક્યું ન હ્તું. અંતિમ વસ્ત્ર છે, ખાપણ જેને ખિસું નથી.

આયના સામે ઉભી રહી પ્રશ્ન પુછું છું, ‘શું હું એની એ છું?’ હા અરીસો અસત્ય ન ઉચ્ચારે. હસીને કહે છે, મોઢાની ભૂગોળ બદલાઈ ગઈ છે. અંદરનો જીવડો હજુ એવો ને એવો છે.

આ પરિસ્થિતિમાંથી ઉગરવાના બધા પ્રયત્નો ચાલુ છે. કોઈ પણ જાતની ફરિયાદ હોય તેની નિષ્ણાંત તબીબો પાસે જઈને તપાસ કરાવું છું. કઈ દવાથી શરીર અને મગજને નુક્શાન થાય છે ,એ દવા લેવાની બંધ કરવાની તેમની સલાહ સ્વીકારું છું.

જો તેઓ મોટા મોટાં દર્દના નામ આપે ત્યારે જવાબ સાંભળવાની મારી તૈયારી નથી. ‘ખેર, જે છું તે છું. જીવન યાત્રા સમાપ્ત ન થાય ત્યાં સુધી મુસાફરી જારી રહેશે. આશા છે મારું મિત્ર મંડળ, આપ સહુ અને કુટુંબીઓ ,જેવી છું તેવી સ્વિકારશે’.

આજે અચાનક ડોક્ટરના દવાખાનાની બહાર આવીને ઉભી રહી. વિચારી રહી ક્યાં જઈ રહી હતી. અંહી શું કામ આવી ? અચાનક લાગ્યું મને સખત ભૂખ લાગી છે. ટેક્સીમાં બેઠી અને મેટ્રોમાં ચાલતું અંગ્રેજી સિનેમા જોવા બેસી ગઈ. સમોસા અને મેંગોલાની મોજ માણી રહી !